[Limonka2738]

Autorko, po pierwsze bardzo ci współczuję.


Zgadzam się również z moimi przedmówczyniami, ale muszę coś jeszcze dodać.


Twoja matka cię skrzywdziła, bo ktoś skrzywdził kiedyś ją. I to w żadnym razie jej nie usprawiedliwia, bo jest dorosłą osobą już masę czasu i mogła coś z tym zrobić, ale postanowiła przekazać złe wzorce swoim dzieciom. Wbrew temu, co możesz myśleć twój brat też został skrzywdzony i to prawdopodobniej gorzej od ciebie, bo on nigdy nie zda sobie sprawy z tego, jak toksyczna jest jego relacja z waszą matką.


Ty to widzisz i to jest tak naprawdę połowa sukcesu. Teraz sama nie mając dobrych wzorców nie będziesz w stanie przekazać ich własnej córce. Nie mówię, że jesteś złą matką, albo że się nie starasz, ale z pustego i Salomon nie naleje.


Więc musisz jak najszybciej zapisać się na terapię. Jasne, czeka się długo, ale jak już dziewczyny napisały wyżej, czas i tak upłynie. I wtedy będziesz mogła przerwać ten paskudny cykl.


Pewnie nie chcesz przekazać chociażby niskiej samooceny córce. Ale dopóki ona będzie widziała, że z jej mamą coś jest nie tak to wyłapie te schematy, nieważne co jej będziesz mówić.


I tak jak teraz nic nie usprawiedliwia tego, co tobie zrobiła matka, ciebie też już nie usprawiedliwia twoje dzieciństwo. Niestety, nie było ono szczęśliwe, ale usługując matce nie odzyskasz straconego czasu.


Rozumiem, że wozisz ją, dzwonisz do niej, chcesz jej powiedzieć, że ty zdałaś prawko za drugim razem, a twój brat za piątym. Chcesz jej udowodnić, że ty też jesteś ważna, chcesz usłyszeć słowa wsparcia, może usłyszeć, że się pomyliła i ty też jesteś wartościowa. Ale - i bardzo przykro mi to pisać, bo zdaję sobie sprawę, że to okrutne - najprawdopodobniej nigdy nie usłyszysz od matki, że jesteś wystarczająco dobra. Im szybciej ten niesamowicie przykry fakt zaakceptujesz, tym szybciej zaczniesz odżywać.


I tak czasem jest. Nawet osoby, które odniosły sukces patrząc z boku czasem nie są wystarczające dla swoich matek, ojców, babć czy innej bliskiej osoby. Bo pewnych ludzi się nie da zadowolić i zdrową reakcją jest w takiej sytuacji po prostu przestać próbować.



Twoja matka jest najprawdopodobniej osobą zaburzoną psychicznie, nie jest w stanie zrozumieć twoich potrzeb, nieważne jak dosadnie i bezpośrednio je zakomunikujesz. Nawet gdyby chciała (a nie chce), to po prostu nie jest w stanie.


W mojej ocenie, aczkolwiek zdaję sobie sprawę, że jestem randomem z Internetu i zaimponowanie mi nie ani w ułamku procenta tak ważne jak zaimponowanie twojej matce, to dobrze sobie radzisz. Masz pracę, wychowujesz sama córkę, kupiłaś samochód, masz znajomych, którzy ci pomogą, mieszkasz w Warszawie, gdzie twoja córka będzie miała dobre perspektywy. Mogłaś się załamać już dawno i stwierdzić, że nie ma sensu, ale ty postanowiłaś jakoś sobie układać życie i walczyć. Jedyne, co ci zostało to przepracowanie tego wszystkiego, żebyś jeszcze mogła być szczęśliwa, przekazała córce odpowiednie wartości, a może jeszcze stworzyła fajny i udany związek, jeżeli będziesz tego chciała.



Przy tym ogromie pracy, który już wykonałaś w tym kierunku byłoby naprawdę szkoda, gdybyś na ostatniej prostej się poddała.



Padły rady, żebyś zerwała kontakt z matką. Ja jestem temu przeciwna. Nie dlatego, że to zły pomysł, ale dlatego, że sama podczas procesu terapeutycznego powinnaś podjąć taką decyzję (albo przeciwną, po prostu to powinna być twoja inicjatywa, w którąkolwiek stronę nie pójdziesz). Wtedy też będzie ci łatwiej doprowadzić do absolutnego zerwania kontaktów, bo będziesz wiedziała, że to dla ciebie na ten moment dobre i zdrowe.

Powodzenia.