Jestem w związku pół roku. Mój partner ma za dwa dni urodziny, okrągłe 40 lat. Nie znamy się jeszcze jak łyse konie (dzieli nas blisko 80 km, widujemy się dwa, trzy razy w tygodniu) więc obawiając się, że mogę nie do końca trafić w jego gust, kupiłam mu bon do sklepu sportowego. Partner uprawia specyficzny sport, który pochłania trochę kasy więc uznałam, że będzie to fajnie rozwiązanie. Nie jest to byle pierwszy sklep, bo facet ma dość specyficzne zamiłowanie do marki więc starałam się wybrać takie miejsce, które danego producenta posiada i pozwoli mu na duży wybór. Do tego postanowiłam upiec mu coś słodkiego, chociaż z reguły nie piekę. Partner jest jednak miłośnikiem domowych wypieków. Nawet kiedyś wspominał, że mogłabym przygotować mu coś słodkiego na urodziny. Byłam zadowolona aż do niedzieli. Akurat się spotkaliśmy i wypłynął temat jego urodzin. Reakcja mnie ścięła z nóg. Powiedział, że nic nie chce, nie zamierza niczego świętować i będzie wściekły jeśli coś mu kupię czy przygotuję jakąs imprezę
Zrobiło się naprawdę niemiło i poczułam się strasznie. Temat ciągnął się jeszcze do poniedziałku. Nie spodziewałam się podobnego zachowanie, szczególnie, że kiedyś wspominał jak to było mu przykro bo znajomi zapomnieli o jego urodzinach czy wymieniał prezenty jakie dostał. Oliwy do ognia dodał fakt, że wczoraj oznajmił mi, że urodziny spędza z rodziną, która to organizuje mu obiad urodzinowy i tort.
Nie wiem co robić w takiej sytuacji. Nikt nigdy nie powiedział mi takich słów. Czasami, ktoś ze skromności przyznał, że nie wymaga prezentu na urodziny, nie trzeba nic kupować, ale to było w zupełnie innym tonie. Przeszło mi przez myśl, że zwrócę bon i złożę jedynie zyczenia. Jak byście postąpili na moim miejscu?