Napisane przez zamyslonaa
Hej Dziewczyny.
Nawet nie wiem, jak zatytułować ten wątek...
Zasadniczo niedawno babcia /mama mojej mamy/ miała wylew. Niedługo wychodzi ze szpitala.
Moja mama zdecydowała, że będzie sprawować osobistą opiekę bez pomocy kogokolwiek, nawet pielęgniarki z nfz, bo "babcia będzie się czuć niekomfortowo, jak ktoś obcy będzie ją mył itd." (A przecież robią to w szpitalu...).
No i tu dochodzimy do sedna problemu. Kocham moją mamę, kocham babcię, ale mam realny ogląd na sytuację.
Moja mama jest osobą nadwrażliwą i niewytrzymałą psychicznie. Już wcześniej, jak miała starszego małego psa, którego kochała i opiekowała się nim bardzo dobrze, narzekała, jak jej ciężko i miała takie zawoalowane wyrzuty, że "inni maja lepiej".
No i - w sumie już się zaczyna. Mama ma pretensje do wszystkich. Do mojego ojca, do swojego brata, oczywiście do mnie. Nie chce zrozumieć, że kocham babcię, odwiedzę, ale nie zrezygnuję ze swojego życia. Mam partnera, niedługo wychodzę za maż, mamy sporo psów i kotów, mam bardzo angażującą wlasną działalność, no i przede wszystkim dużo przeszłam w ciągu tego roku, nie jestem w najlepszej kondycji psychicznej. Nie leczę się psychiatrycznie (konsultowałam się z lekarzami), ale jestem przemęczona psychicznie. Jakkolwiek to brzmi - mam 29 lat, nie sztuką jest zajechać się w takim jeszcze młodym wieku, muszę też troszczyć się o siebie. Mieszkam też gdzie indziej, godzinę-połtorej drogi, w zależności od korków.
Moja mama już bardzo obciąża mi psychikę. Dzwoni, narzeka z góry, próbuje zmuszać, stosowac presję.
Nie wiem, co mam zrobić, jak jej przekazać coś stanowczo, ale nie psuć relacji.
Może któraś z Was miała podobną sytuację?
Dzieki za wszystkie rady!
|