[melepeta12]

Jakiś czas temu poznałam chłopaka, zakochałam się. Oboje jesteśmy sporo po 30. On jest inteligentny, przystojny, wykształcony, czuły, na początku wydawał mi się idealny. Jednak z czasem okazało się, że jedyne, czym się zajmuje to spanie do popołudnia, spotkania ze znajomymi i oglądanie filmów do późnej nocy. Ma duże mieszkanie od rodziców i trochę oszczędności od nich i od kiedy je dostał 3 lata temu tak sobie żyje. Pracy nie szuka, mimo że ma doświadczenie, jest wykształcony i dużo potrafi, bo wcześniej pracował. Na pytanie dlaczego nie pracuje mówi, że nie da się niczego znaleźć i nie zamierza robić czegoś za śmieszne pieniądze i w sumie czeka aż umrą jego rodzice, żeby odziedziczyć po nich majątek i z tego żyć. Niby ok, ma z czego żyć, nie trzeba go utrzymywać, ale nie potrafię zaakceptować tego, że nic nie robi, nie ma żadnych ambicji i żyje de facto jak nastolatek. Ja od kilkunastu lat pracuję, mam swoją firmę, wstaję rano i pracuję do popołudnia czy nawet wieczorami, a on o 14.00 dopiero wychodzi z łóżka, ubierze się, zje coś i siedzi przy kompie, potem coś zje i znów idzie spać, wstaje wieczorem, ogląda filmy do nocy i tak codziennie. Kiedy jesteśmy razem nie chce mu się wstać rano i gdzieś pójść i coś porobić, jedyne co mi oferuje to pogadanie i oglądanie razem filmów. Nie wiem czy ja się czepiam, ogólnie jest mi z nim dobrze, jest czuły, mogę na nim polegać, pomaga mi jak poproszę, ale boję się jak będzie wyglądać nasze życie, kiedy ja będę pracować a on wylegiwać się w łóżku do popołudnia. Mierzi mnie jego lenistwo i brak ambicji i czuję że w jakiś sposób przestaję go szanować jako faceta bo przypomina mi rozpuszczonego nastolatka. Sugerowałam mu, że może ma depresję i żeby poszedł do lekarza czy psychologa, ale olewa to. Co o tym myślicie? Czy ten związek ma przyszłość? Co byście zrobiły na moim miejscu?