[agnyska81]

Napisane przez pempek

Nie zgadzam się z wami, że to jest zły pomysł, żeby dzieci ze specjalnymi potrzebami kształcenia nie chodziły do normalnej szkoły, a powinno się je zamykać w odosobnionych enklawach, w mojej opinii powinny się uczyć ze wszystkimi, ale mieć dodatkowe pomoce, właśnie takie jak ten nauczyciel wspomagający, lub zajęcia dodatkowe, inny rodzaj sprawdzianów itp. W pracy, w dorosłym życiu też możemy trafić na osoby w spektrum, albo z ZD, które ogarną podstawową lub skomplikowaną pracę, a przy tym mogą mieć różne specyficzne zachowania - czemu zatem mamy ich dyskryminować?

W sumie to mnie dotyczy, bo mój syn jest ze spektrum, cała procedura z orzeczeniem jeszcze w toku, a on już w piątej klasie. Nie jest to więc coś, co uniemożliwiało mu funkcjonowanie na tyle, żeby zainterweniować wcześniej. On nie jest problemem dla innych, bardziej dla samego siebie, bo się rozkojarza, załamuje, odpuszcza, ucieka od trudnych dla niego rzeczy. To jest w ogóle ciężki temat, bo on bardzo nie chce, żeby ktoś zauważył jego inność, nie chce mieć nauczyciela wspomagającego. Gdybym go miała przenieść do szkoły specjalnej tylko dlatego, bo ma diagnozę, to chyba by się załamał i mnie znienawidził. Oprócz tego, że jest ze spektrum jest ok uczniem z zafiksowaniem na geografii, czego by miał szukać w szkole specjalnej? Po tej w moim mieście można iść do specjalnej zawodówki, gdzie uczą bycia pomocą kuchenną

Istnieje też spoko opcja, jaką jest nauka w szkole publicznej, ale w formie nauczania indywidualnego - uczeń przez większość lekcji jest sam na sam z nauczycielem, a podczas przedmiotów luźniejszych czy wyjść ze swoją klasą.

---------- Dopisano o 13:41 ---------- Poprzedni post napisano o 13:29 ----------

Napisane przez meliandra

Ja mam w rodzinie dziecko z aspergerem. (...) Szkoda, bo wg mnie jego zaburzenie jest delikatne i przy odpowiedniej terapii funkcjonowałby praktycznie normalnie.

Tylko tak chciałam rozwiać pewne złudzenie - taka osoba nigdy nie będzie funkcjonować jak osoba neurotypowa. Może nauczyć się żyć w społeczeństwie, w których neurotypowe wzorce zachowania są powszechnie przyjęte, ale dalej będzie myśleć i czuć w ten sam sposób, mieć swoje trudności, fiksacje itp. Też jestem taką osobą, świadomość i wytłumaczenie swoich problemów zyskałam dopiero po 40stce, chodzę na psychoterapię, ale uczę się tam nie przystosowania do świata, a funkcjonowania w świecie, tak by mnie to nie niszczyło.