[magda55555]

Cześć. Rok temu dowiedziałam się o zdradzie emocjonalnej mojego chłopaka. Byliśmy razem ponad rok. Może to nie szmat czasu, ale boli jak cholera. Któregoś dnia przez przypadek wyświetliło mi się jego konto, o którym istnieniu nie miałam pojęcia. Dodatkowo było prywatne. Jak to ja, od razu zrobiłam fake konto i dodałam go. Zaakceptował w 5 sekund. Zaczęłam pisać. Najpierw było okej. Powiedział gdzie pracuje. Nic niepokojącego. Ale zapytałam w końcu że to niemożliwe żeby taki przystojniak nie miał dziewczyny. Odpisał na to że a jednak to możliwe. Wszystko było dla mnie jasne. Potrzymałam go trochę w niewiedzy ale pewnego dnia wybuchłam i powiedziałam o wszystkim. Najpierw kłamał że to konto kolegi. Wciągnął w to nawet kolegę. Oczywiście nie uwierzyłam, aż w końcu przyznał się że to jego. Od tego zajscia minął ponad rok. "Wybaczyłam" mu po kilku ładnych miesiącach, po wielu przemyśleniach. Jestwmy razem, zaręczyliśmy się. On (wtedy), po okazywaniu skruchy, wypisywaniu codziennie, (nawet trafieniu do szpitala z powodu stracenia mnie) w końcu wróciliśmy do siebie. I jest super. Nie mogę złego słowa o nim powiedzieć. Teoretycznie można rzec 'ideal faceta'. Ale jedno nie daje mi żyć. Co jakiś czas przypominam sobie o tym i zaczynam płakac, robić się nerwowa, zastanawiać się nad tym czy to ma sens. Kocham go. On codziennie pokazuje że kocha mnie. Ale nie umiem zapomnieć. Ciągle siedzi mi to w głowie. Głupie wiadomości przez telefon mogą doprowadzić do czegoś takiego. Nie daje mi to spokoju po ponad roku. Co sądzicie? Może jestem głupia że mu wybaczyłam...