[Jessy1994]

Wsumie pisze zeby sie troche wygadac bo rodzicow ani dziecinstwa nie zmienie. Te odczucia i przemyslenia pojawily sie u mnie odkad poznalam rodzicow mojego chlopaka. Wspaniali ludzie ktorzy zawsze sie razem trzymaja i sobie pomagaja. Matka mojego chlopaka umozliwila mu studia i pomogla na tyle ze mogl wybudowac dom. (sa zamezni) Otwarcie mowi o wszystkim i stara sie wszystko przedyskutowac tak zeby nie bylo stresow. Swieta, prezenty, urodziny, urlopy sa czesto obchodzone wspolnie i kazdy sie stara. Jak tak pomysle o mojej rodzinie to calkowite przeciwienstwo. W naszej rodzinie sie nie przelewalo, ogromne problemy finansowe. Ojciec pracowal w Anglii wiekszosc czasu go nie bylo, jak wrocil po latach to nawet go nie rozpoznalam. Nigdy nie jezdzilismy na wakacje, nie bylo zadnych imprez, w wieku 16 lat poszlam do pracy bo o studiach nie bylo mowy. Nie pamietam zadnych swiat. Doroslam w poczucie winy ze to przezemnie mamy takie problemy finansowe bo sie urodzilam. Moja matka czesto powtarzala ze jak zajde w ciaze to moje zycie sie skonczy, stad do dzisiaj paniczny strach przed ciaza mimo ze mam juz 30 lat i mysle ze bylabym dobra matka... Moja matka jak sie z kims poklocila lub niedogadywala po prostu ucinala kontakt i nigdy nie starala sie jakos z kims porozmawiac o problemie, czesto widze po sobie ze tez uciekam zanim sie z kims skonfrontowac. Przez dlugi czas myslalam ze to normalne i jakos sobie tym glowy nie zawracalam ale jak teraz widze rodzine mojego chlopaka to mysle ze tak naprawde u nas wszystko poszlo nie tak i zaprzepascilam tyle szans.