[Aelora]

Tylko ile to Ciebie kosztuje, sama piszesz że totalnie się posypałaś, nie możesz pracować i funkcjonować ze stresu. Rozumiem Twój stan, bo tak ciężka choroba jest trudna, a do tego masz doświadczenia po tym co przechodził Twój tata, tylko wiesz, że nie będziesz kontynuować tego związku, a wsparciem dla niego też nie jesteś w obecnym stanie gdy tak bardzo cierpisz i nie możesz normalnie funkcjonować. Jak sobie wyobrażasz gdy zaczną się badania, chemia, może jakieś zabiegi operacyjne i rekonwalescencja, skoro już teraz ze stresu i rozpaczy wpadasz w depresję. Będziesz w stanie pomóc jemu, gdy sama wymagasz pomocy i nie możesz wstać rano do pracy? Obawiam się, że w pewnym momencie i tak nie wytrzymasz napięcia.
I nie, wbrew temu co piszesz odwlekanie rozstania, które i tak planujesz, wcale nie jest przejawem troski o niego. Sytuacja się ustabilizuje, facet będzie uspokojony i wtedy wypalisz "wiesz misiu, jednak nam nie po drodze", wtedy nie będzie cierpieć i nie zburzysz jego nadziei na lepsze jutro? Po prostu jeśli wiesz, że i tak z nim nie będziesz, a sama też nie dajesz rady psychicznie w jego chorobie, nie ma sensu tego przedłużać.