[cytryna10]

Od ponad roku spotykam się z pewnym chłopakiem. Znamy się jeszcze z czasów podstawówki, teraz oboje mamy po 23 lata. Zawsze mieliśmy dobry kontakt, choć po gimnazjum nasze drogi się trochę rozeszły, poszliśmy do innych szkół, kontakt był sporadyczny, aż w końcu całkiem się urwał.

Po trzech latach ciszy on pierwszy odezwał się do mnie. Spotkaliśmy się raz, potem kolejny, aż z czasem ta relacja zaczęła się zacieśniać. Wszystko działo się bardzo naturalnie, dlatego przez długi czas nie rozmawialiśmy wprost o "statusie" naszej relacji.

Ale zanim w ogóle padły jakieś konkretne słowa o związku, ja już wtedy czułam się trochę niepewnie. Miałam wrażenie, że kontakt z jego strony słabnie, że coś się powoli zmienia. Zaczęłam czuć się w tej relacji mniej bezpiecznie, trochę jakbym nie do końca wiedziała, na czym stoję.

Ostatnio zapytał mnie, jak to z nami właściwie wygląda, i zgodnie stwierdziliśmy, że jesteśmy razem. Ale jeszcze tego samego dnia zapytał, czy byłabym gotowa na poważny związek. Odpowiedziałam, że tak, bo naprawdę tak czuję. On natomiast powiedział, że nie jest jeszcze gotowy, że potrzebuje czasu. Jako jeden z powodów podał to, że mieszka z babcią i się nią opiekuje. Dla mnie to nie był żaden problem i powiedziałam mu to wprost.

Wiem, że teraz ma trochę trudniejszy okres w życiu i staram się to zrozumieć. Okazuję mu wsparcie, nie naciskam, jestem obecna. Ale mam wrażenie, że mimo wszystko trochę mnie zbywa. Kontakt z jego strony praktycznie zamarł. Nie pisze już sam z siebie, a jak ja się odzywam, to potrafi nie odpisywać przez kilka dni. Od jakiegoś czasu nie czuję z jego strony żadnego zaangażowania.

I teraz nie wiem. Dać mu jeszcze trochę czasu, czy może lepiej odpuścić i się rozstać? Coraz bardziej mam wrażenie, że tylko ja próbuję walczyć o tę relację