[Brzuszek]

Od dwóch lat jestem mniej lub bardziej szczęśliwą pracownicą. Jednakże przez prawie dwa lata po ukończeniu studiów bez sukcesu poszukiwałam pracy. Ilość rozmów kwalifikacyjnych trudno policzyć, ale tak średnio miałam dwie tygodniowo przez okres dwóch lat. Spora ilość z tego wyjdzie. Należy jednak pamiętać, iż w "tamtych" czasach nie mieliśmy aż tak rozbudowanej pracy emigracyjnej, więc miejsc pracy było mało, a chętnych wielu. W sumie nie wiem jak jest teraz, ale w mediach krzyczą, że sytuacja diametralnie sie zmieniła i że to pracodawcy szukają pracowników a nie na odwrót. Ale czy to prawda, nie sprawdzałam.
Część z przebytych rozmów kończyło się od razu z negatywnym skutkiem i jasną sytuacją. Spora część rozmów kończyła się stwierdzeniem "damy Pani znać" i nigdy już się nie odezwali. W mniej więcej 10% przechodziłam dalej i na ostatnim szczeblu rekrutacji odpadałam. Na kilku rozmowach - szczególnie w urzędach - były dziwne zbiegi okoliczności, gdzie ludzie z o wiele niższym wykształceniem i bez doświadczenia dostawali pracę, pozostawiając na korytarzu wielu naprawdę zdolnych i wykształconych ludzi. No i w jednej prywatnej firmie sprawdzali moją znajomość obsługi komputera i redagowania pism. Sprawdzali mnie przez 4 godziny, podczas których stworzyłam im kilka formularzy oraz przepisałam kilka stron tekstu. Nie mieli zastrzeżeń. Ale podziękowali od ręki, oczywiście zapisując sobie te formularze i wysyłając gdzieś mailem przepisany przeze mnie tekst. Teraz mnie to śmieszy, ale jako osobie bezrobotnej szukającej pracy, nie było mi do śmiechu wtedy.