[mml]

Serdecznie dziękuję za Wasze wypowiedzi. Macie dużo racji pisząc że wina zazwyczaj leży po obu stronach. Jednak ta większa wina jest moja, rozmyślałam nad tym kilka dni i oto wnioski: owszem jest mi cholernie ciężko samej ale jestem w swoim domu mam rodzinę która zawsze może mi pomóc. On wyjechał dla nas wszystkich, nie tylko dla siebie. Byłam kilka razy u niego w pracy zaczyna o 8,30 kończy o 21,30 wraca do pustego zimnego domu (wynajęte niezbyt przytulne) i jest sam, tęsknił za nami, dzwonił ja wściekła, przyjechał do domu ja nadal wściekła, gderliwa, upierdliwa etc Gdy był w domu zawsze zabierał gdzieś dzieci żebym ja mogła odpocząć. Ale dla mnie to ciągle było mało. Byłam uszczypliwa, złośliwa. A wystarczyłoby zwyczajnie przywitać go w drzwiach z uśmiechem a nie kwaśną miną. Rozmawiałam z nim dzisiaj na gg było sympatycznie nie jak wczoraj w domu i wiecie wywnioskowałam że jestem w stanie to naprawić. Oby to tylko nie było moje złudzenie. Muszę teraz sprawić by w ten weekend tak zorganizować wszystko by mile to zapamiętał i tęsknił do mnie czy za mną gdy wyjedzie. Przyjmuję radę mystery8 - idę do fryzjera, kupię bieliznę ale co dalej? To takie banalne ale ale jak i czym go prowokować by nie mógł doczekać się momentu gdy dzieci pójdą spać? Gorąco pozdrawiam i dziękuję.