[Beauty1984]

Napisane przez Smoczyca

Ja właśnie pożegnałam swojego pieska. Odeszła dziś rano, o świcie - przy pomocy weterynarza. Ostatnie trzy tygodnie były dla mnie jak horror. Mam wspaniałego weterynarza, przyjeżdżał do nac co drugi dzień, w święta, podawał leki. Moja Buba żyła z nami 14 lat, co jak na owczarka niemieckiego jest olbrzymim okresem czasu - Buba przezyła wszystkie nasze okoliczne wilczyce. Nie mam jeszcze dzieci, Bubę miałam od maleńkiego szczenięcia. Była dla mnie jak moje własne dziecko. Nie mogłam się pogodzić z jej chorobą. Nie chciałam przyjąć do wiadomości. Była najpiękniejszym i najmądrzejszym psem na świecie. Może uznacie mnie za bezduszną idiotkę ale śmierci kogokolwiek z rodziny nie opłakałam tak jak odejścia Mojej Buby. Czuję się jakby mi ktoś wyrwał serce i zostawił czarną zimną dziurę. Nasz pan doktor, cudowny człowiek zrobił co się dało, mam w stosunku do niego wielki dług. Paradoksalnie, kiedy skróclismy jej cierpienia jest mi trochę lepiej. Męczyła się bardzo. Wczoraj wieczorem lekarz podał jej dużą dawkę leków przeciwbólowych. Mieliśmy ten luksus, ze była z nami do ostatnich chwil, umarła w spokoju, bezboleśnie na moich kolanach. Paradoksalnie, trochę mi teraz lepiej, wiem, ze już biega gdzieś tam sobie zdrowa i patrzy na mnie z góry. Wierzę, ze kiedyś znów się spotkamy na jakimś innym swiecie i będziemy razem. Wiem, że dla mnie moja Buba żyć będzie wiecznie bo ja nigdy jej nie zapomnę!


A teraz patrzę na pusty kocyk, miskę, smycz, czuję jak żal zalewa mi serce. Jak mam dalej zyć? Jak odnaleźć tę radość wracając do pustego mieszkania? Wszystko nagle przestało cieszyć....

Aż mi się łza w oku kręci bo przypomniałam sobie jak się czułam półtora roku temu gdy pożegnałam swoją kicię.
Wiem co czujesz, bo odejście zwierzaka to jak odejście najlepszego przyjaciela.
Trzymaj się Smoczyco.
Przytulam wirtualnie .