[Olila9]

Juz wyjasniam: w moim przypadku w ogole nie ma mowy o dzieciach, po pierwsze, kiedys dosc mocno chorowalam i przeszlam bardzo intensywna terapie, po ktorej szanse na urodzenie dziecka sa male, a na urodzenie zdrowego dziecka - minimalne, po drugie - szczerze mowiac, ja jakos nie bardzo chce miec dziecko. Tzn, jasne ze fajnie jest miec taka duza lalke, pobawic sie nia, nadac imie, byc dumnym i kupowac kolorowe ubranka, ale tak naprawde - ciaza, mozliwe powiklania, zmiany zachodzace w ciele, dziecko drace sie po nocach, problemy w szkole, uzeranie sie nastolatkiem, problemy w przypadku narkotykow czy innych tego typu wyskokow - dziekuje, ja po prostu nie czuje sie na silach z czyms takim zmierzyc.dwa: tak, sypiamy ze soba. przyznam szczerze, ze wiecej ( i z lepszymi wrazeniami) niz z moimi wczesniejszymi partnerami. Na razie nie ma zadnych problemow, jesli sie pojawia, sa przeciez obecnie leki. W kazdym razie, wydaje mi sie poki co, ze lepiej byc w zwiazku, w ktorym nie mozna sie kochac, mimo, ze sie chce, niz w takim, w ktorym fizycznie mozna, tylko ze partnerzy nie maja ochoty. No i znam pelnego w pelni sprawnego w tej materii osiemdziesiecioparolatka. Z czego to wynika - z braku kontaktow z rowiesnikami jako dziecko na pewno. Byc moze jeszcze z czegos innego. Moze juz sie taka urodzilam.Co do reakcji spoleczenstwa - tu gdzie mieszkam akceptuje sie wiecej niz w Polsce, co nie zmienia faktu, ze latwo nie bedzie. Ale mysle, ze wole to niz wchodzenia w kolejne nieudane zwiazki, bo w rzeczywisctosci niezmiennie kocham ciagle tego samego faceta. To jednak dalekie od mojej definicji szczescia.Zdaje sobie sprawe, ze watek o straszych mezczyznach i mlodszych kobietach istnieje. jednak dotyczy zazwyczaj znacznie mniejszych roznic, a ostanie strony byly pyskowka, dlatego zaozylam wlasny.