[hellopanorama]

Kocham kino za drzwi - za stos drzwi pozornie identycznych, a w gruncie rzeczy zupełnie od siebie odmiennych. Drzwi te stanowią substytut filmowego portalu - to coś w rodzaju magicznych progów, jakich przestąpienie wprowadzi mnie do zupełnie innych wymiarów. Kino gwarantuje mi szeroki wachlarz wyboru - mogę wybrać, do jakiego świata chcę się przenieść, z jakimi bohaterami wspólnie przeżywać całą gamę emocji. Mogę wszystko - mogę być wszędzie. To nieistotne, o czym w danej chwili zamarzę. Piaszczysta pustynia, baśniowa kraina, okolice półświatka czy skąpane w bogactwie hotele - mogę znaleźć się tylko tam, gdzie zechcę. Mogę płakać łzami szczęścia wraz z ludźmi tkwiącymi w oparach szaleńczej miłości, mogę płakać łzami smutku wraz z człowiekiem przeżywającym tragedię. Mogę biec przez pola kwiatów, mogę chować się w zakamarkach upiornego domu, mogę uciekać przed płatnym zabójcą czyhającym na moje życie. Słowem, mogę wszystko. Wszystko to, czego nie oferuje mi moje jedno życie, moje jedno wcielenie rozdrobione na kilka społecznych ról. A wszystko to tuż po przestąpieniu przez magiczne drzwi sali kinowej. I za to właśnie wielbię kino.