[Misiawteczce]

Dziękuję za wszystkie wypowiedzi. Bolą okropnie, ale sama wiem, że to głównie ja rozwalam/rozwaliłam ten związek. Pod kontrolą psychiatry byłam przez pół roku, później stwierdził, że skoro sypiam już normalnie, to nie muszę więcej brać leków ani przychodzić na wizyty, więc w efekcie brałam je krótko.

Wiem że go ranię, uświadomiłam sobie to, jest mi z tym okropnie. Nie chcę tak się czuć ani myśleć o nim, chciałabym go szczerze kochać, ale nie wiem czy jeszcze potrafię. Nie wiem jak przypomnieć sobie te nasze najlepsze czasy, kiedy liczył się tylko on, albo jak w pełni zaakceptować wady. Chyba faktycznie powinniśmy się rozstać, chociaż im bardziej to jest realne, tym ciężej mi to zrobić, jednocześnie wiem że powinnam, ale płaczę na samą myśl. Niemniej naprawdę dziękuję za wszystkie wypowiedzi, bardzo mi były potrzebne, żeby ułożyć sobie parę rzeczy w głowie. Mam umówionego psychologa, chyba faktycznie powinnam przepracować sama to wszystko.