[Yato2]

Tu nic nie trzeba wskazywać, każdym postem potwierdzasz, że Twoje zaburzenie żywienia wzięło się od krytyki matki, która się nad Tobą psychicznie znęcała i szczuła, karała, jak zjadłaś wg niej za dużo. Jak dziecko poddane takiej tresurze może mieć racjonalne podejście do jedzenia? Problem jest też to, że jesteś już dorosła, a żyjesz przeszłością, chcesz wyglądać jak gimnazjalistka, wszystkie przemyślenia opierasz na tym co "wydumałaś" jako stłamszony dzieciak. Zwielokrotniłaś to. Serio chcesz tak żyć? Będziesz mieć lat 60 i będziesz wierzyć w tyrady matki, że jesteś wstrętna lub rozpamiętywać, że nie masz umiaru w jedzeniu, lub że ludziom nie wolno ufać, bo zranią? I tak przez całe życie?

Wiem, że zwykle kobiety są zadowolone z swoich atrybutów seksualnych, ale akurat sam fakt, że najchętniej wyglądałabym jak w gimnazjum, jak na moje nie jest zaburzeniem. Nie każdy musi lubić swoje piersi, tyłek itp.
Wiem, że cała historia brzmi, jakbym przeginała z cukrem przez to. Pewnie sama bym to kupowała bez zastanowienia, ale tak jak mówiłam, tu wchodzi element przymusu fizycznego i odcinania mi decyzyjności, gdy się próbuję bronić. Brzmi grubiej niż kompulsywne jedzenie z wątku o kumpulsach z forum.

Odpowiedz sobie na pytanie z jakich powodów chcesz wejść w związek. Jeśli nadal mieszkasz z matką to pewnie słyszysz, że w tym wieku wypada sobie kogoś znaleźć.

Nie, nie. Tego mi nie wypomina. Chociaż tyle
Po prostu, powtórzę jeszcze raz bo wątek rozrośnięty, facet to taki najlepszy przyjaciel, dla którego jesteś najważniejsza, z którym mieszkasz i z którym się starzejesz.
Ale: nieaktualne. Cena jest za duża.