[Imperfecta]

Napisane przez MariaFrancesca

Rozumiem, że to może być dla Ciebie trudne, ale pomyśl sobie, że lepiej mieć nienormalnych teściów niż rodziców/rodzica. Niestety wiem coś o tym. Mój mąż ma większy dystans do sytuacji niż ja, chociaż oczywiście też go to wkurza. Różnica jest taka, że ja ze swoim ojcem uciełam kontakt, Twój mąż (?) nie, rozumiem, że Cię to irytuje, ale może musi sam do tego dojrzeć. Najważniejsze jest, że Wy się dogadujecie ze sobą i jesteście szczęśliwi, nie pozwól, żeby osoba trzecia to zburzyła. Do mnie w pewnym momencie dotarło, że mój ojciec nagle, cudownie nie będzie normalny, że jedyny wybór jaki mam to albo pozwolić mu mieszać się w nasze życie i rozwalić mi małżeństwo albo uciąć z nim kontakt. Nie ma trzeciej, pięknej opcji.

Mój ojciec też kiedyś był okropny. Nie miałam z nim kontaktu dwa lata.
Był na szczęście tym jednym z niewielu przypadków, które się "nawróciły" na drogę dobrego rodzicielstwa.
Więc wiem, jak wygląda to z tej drugiej strony.
Uważam jednak nieco inaczej, bo jeśli jest problem po "mojej" stronie, to mogę próbować coś zrobić, porozmawiać, cokolwiek, jednak to rodzic, możesz sobie pozwolić na więcej, znasz go, domyślasz się jak z nim rozmawiać.
W przypadku strony przeciwnej wpływ ma tylko ta druga osoba, gorzej jak wciąż szuka tej trzeciej, cudownej opcji i wszystko jest w jakimś dziwnym zawieszeniu. Niby jest na nich zły, zwróci uwagę, czasami nawet krzyknie, ale na drugi dzień ma nadzieję, że wszystko już będzie super.

Dogadujemy się jeśli nie ma tematu jego rodziców. Przychodzi ten temat i jest jedna, wielka kłótnia.
Nie umiem znieść nawet myśli o nich przez to jacy są.
Trochę mnie to truje, bo są dni kiedy zastanawiam się czy nie odejść, bo wizja tego, że to jego rodzice powoduje niechęć do tego związku.