[mala-czarna]

Oluś!
To chyba każda przyszła mama ma takie przemyślenia i obawy.
Nie wiem tylko, po co robisz te testy na toksoplazmozę?
Nawet jeśli powiedzą, że nie jest dobrze, TO CO?
Tylko się denerwować będziesz.
Moja mama, jak się okazało, ma żółtaczkę typu A - niby to niegrożne, ale w ciąży WSZYSTKO może być groźne. Poszłam do jej lekarza i przepisał mi odpowiednie badania.
Zanim jednak je zrobiłam, pokazałam je mojemu lekarzowi od Puszka i powiedział mi to samo, co w przypadku dziesiątek innych badań, które wcześniej wymyślałam: "Co to pani da oprócz ewentualnych nerwów?"
Bo przecież i tak do końca ciąży nie mam szans na żadne leczenie i przyjmowanie leków.
Więc nie poszłam.
To samo z badaniami prenatalnymi.
Te nieinwazyjne są pewne tylko w 60%.
Wsród tych, które wyjdą negatywnie, prawie każda kobieta decyduje się na inwazyjne (choć i tak jest już w co najmniej 4-tym miesiącu, więc nic jej to nie da), podczas których jedno na 100 kończy się poronieniem a rzeczywista wadę ma 1 na 400.
Rachunek prosty.
Najważniejsza jest prawidłowa dieta, ruch, częste kontrolowanie USG (wbrew pozorom niemal wszystkie zaburzenia rozwojowe (w tym również np. zaburzenia w budowie układu nerwowego, mózgu) oraz np. zespół downa są widoczne na dobrym USG), dbanie o siebie, nie przemęczanie się i pozytywne myślenie.
A jeśli nie przekroczyłaś 35-go roku życia, w rodzinie Twojej i ojca dziecka nie wystąpiły nigdy wady genetyczne, jesteś ogólnie zdrowa, to po prostu dziecko MUSI być zdrowe, śliczne i w ogóle najukochańsze na świecie.
Uszy do góry!
Połóż się z jakąś przyjemną lekturką albo daj dzidzi posłuchać muzyki i nie myśl negatywnie.
Na pewno wszystko będzie dobrze.