[ruda_beksa]

Uffff, współczuję takiej rodzinki, autorko. Ograniczenie kontaktu to chyba najlepsze rozwiązanie. Nie ma co dramatycznie się odcinać, ale jak dzwonią - kończ rozmowę szybko. Nie wybieraj się w odwiedziny. Nie dbają o ciebie, a ty nie masz obowiązku dbać o nich. Za to masz obowiązek dbać o samą siebie, zająć się po raz pierwszy sobą, bo nikt inny tego za ciebie nie zrobi.

Może to zabrzmi głupio, ale zrób sobie dwie listy. Jedną - rzeczy, które w sobie lubisz, które cię cieszą, z których jesteś dumna. To może być fakt, że jesteś odważna, znalazłaś sobie pracę, że skończyłaś studia na 5, że po zdjęciu aparatu będziesz mieć fajne proste zęby. A na drugiej kartce - zrób listę spraw, które cię frustrują i smucą. Ale takich, na które masz wpływ (a nie np. to twoja siostra ma lepiej) i rozpracuj plan działania.

- Nerwica - ciężko sobie z tym poradzić na własną rękę. Ok, jeden terapeuta nie wypalił. Spróbuj jeszcze raz. Poczytaj o technikach medytacji, oddychania i tym podobnych - to nie rozwiązanie, ale pomoże ci poradzić sobie w trudnych chwilach.

- Praca - masz możliwości dokształcania się, kursów, znalezienia sobie mentora?

- Brak bliskich osób - to jest trudne, ale poszukaj kółek zainteresowań czy wolontariatu. To może być sport, nauka rysunku, wspinaczka, pomoc w schronisku, cokolwiek. W ten sposób poznasz nowych ludzi. Nie masz gwarancji że wśród nich poznasz męża lub najlepszą przyjaciółkę - ale gdy twoje koło znajomych się poszerzy, poczujesz się lepiej. Jesteśmy, jak by nie było, stadnymi zwierzętami

I przestań porównywać się z siostrą, odganiaj te myśli, jeśli możesz. Jest takie powiedzenie - porównywanie złodziejem radości. I to jest święta prawda. Nigdy nie będziesz szczęśliwa jeśli będziesz się oglądać na innych. Twoja siostra jest ci praktycznie obca. No i ok, jest na świecie pełno obcych lasek które są ładniejsze, bogatsze, lepiej ustawione niż ty i ja. Zaakceptuj to, głowa do góry i zabierz się za sprawy które możesz zmienić.