[palomino]

Napisane przez Rena

to duzo zalezy od stanowiska pracy.

I przede wszystkim od człowieka.
Znam laski, które "mimo" małych dzieci pracuja normalnie. Pracowały tez normalnie "przed". Pewne ograniczenia oczywiscie są (taki pracownik nie wyjedzie na delegację i nie sprawdzi się na stanowisku o tzw "nienormowanym" trybie pracy, przynajmniej przez pierwszy okres). Czasem jednak koobiety traktują prace jako jedyna odskocznie od dziecka i domu i szanse zeby sie gdzies wyrwać. To są tzw "okazy życiowe" ;-)

Jednak niestety wiele osob z małymi dziecmi traktuje je jako wytłumaczenie tego, że wszystko inne (w tym pracę) sobie olewa. I robia tym fatalny PR innym. W szczegolnosci jesli traktuja firme jako "przystanek porodowy" (czyli byle gdzie sie zahaczyc zeby zajsc w ciaze i urodzic dziecko i żeby przez ten okres dostawac kasę). Bo przecież sama ciąża, oraz opiekowanie sie dzieckiem potencjalnie nie wpływa na połączenia neuronowe w mózgu.

Trudno mi jednak generalizować, bo znam także wielu facetów, ktorzy w sumie nie mają żadnego usprawiedliwienia dla opier...nia sie koncertowo oraz braku checi doszkalania się, chęci pracy w ogole, minimalnej dozy ambicji itp. A mimo wszystko "trwaja" na swoich stanowiskach.

Podsumowując - zgadzam sie z dziewczynami, ktore twierdzą, ze praca to nie instytucja charytatywna. Sama też zwolniłabym nawet bardzo lubiana koleżankę, czy kolegę jesli tylko uznałabym że olewa wykonywanie własnych obowiazków (pomijajac oczywiscie "slabsze dni" ktore zdarzaja sie kazdemu). Lubic mozna się poza praca, ale w pracy jest sie po to żeby pracowac, a nie pic kawe. Natomiast dobry HR to dla mnie taki, ktory wyłuskuje najlepszych pracowników, ktorzy jednoczesnie pasują do zespołu, nie odrozniajac czy to kobieta i bedzie miala kiedys dziecko, czy moze jest do tego niezdolna. Małym firmom jest jednak na pewno trudniej to stosowac (ze wzgledu na mała zastępowalnosc), wiec pod tym kątem rozumiem dziewczyny mające wlasna dzialalnosc i mala liczbe pracowników.