[b7c523c48d685fff13c5db5a9d3e58ccf0b35a9f_65555d08413b4]

Napisane przez TheSunTheMoonTheStars

Zawsze kiedy czytam takie rzeczy zastanawiam się, na ile to jest kwestia depresji, a na ile egoizmu takiego partnera. Skoro jest tak wielu ludzi, którzy mimo depresji potrafią być partnerami i nie traktują drugiej połówki jak obiektu do wyżalania się, nie obarczają jej odpowiedzialnością na swoją terapię, za swoją poprawę i w ogóle za całe swoje życie. Chodzenie na paluszkach, uważanie na każde słowo... to nie jest charakterystyczne dla bycia z osobą w depresji, tylko dla bycia z osobą toksyczną, dla chorego związku.

Właśnie on się w taką osobę zmienia, kiedy ma epizod choroby. Wszystko moze spowodować wybuch płaczu, rzadziej gniewu. Kiedy jest zdrowy jest wspaniałym partnerem, czułym, opiekuńczym. Mieliśmy teraz ponad rok bez depresji, było po prostu normalnie na tyle, że psychiatra zdecydował odstawić leki. Mam wrażenie, że choroba mi go tymczasowo odbiera, czuje że jest obcy

Sent from my FP4 using Tapatalk