[f8c2d375a73595a7890227cbb2d3acee309191de_62181c3c5fcdf]

Napisane przez Mijanou

Autorko, no przecież wyprowadzka nie oznacza końca kontaktu z rodzicami. To nie tragedia. To nowy rozdział. Nadchodzi taki czas, że dzieci muszą iść własną drogą. Rodzice może na początku będą odczuwać syndrom pustego gniazda, ale przypuszczam, że szybko się oswoją z nową sytuacją i dostrzegą jej komfort. W efekcie Wasze relacje mogą być jeszcze lepsze i ubogacone.

Ja mieszkam od dawna na swoim, jednak nie za daleko od domu rodzinnego. W listopadzie przeprowadzam się na stałe do UK. Mimo to- w obecnym świecie odległość to nie przeszkoda. Jest skype, są telefony a lot samolotem trwa niecałe półtorej godziny, czyli tak, jakbym jechała z domu do Wejherowa samochodem. Także nie ma co dramatyzować i martwić się na zapas, serio

Dokładnie. U mnie rodzice jak zatęsknią to po prostu zapraszają nas na niedzielny obiad albo dzwonią.

Nie wyobrażam sobie taki płaczliwych tekstów w stylu 'zostawiasz nas?'. Są zwyczajnie nie na miejscu i podejrzewałabym jednak rodziców o nadmierną kontrolę. Co ciekawe jeśli autorka podziela ich światopogląd i jest mało niezależna to charakterystyczne w takich relacjach jest święte przekonanie o słuszności takiego zachowania i przeświadczenie, że tak właśnie wyglądają prawidłowe stosunki i rodzicielska miłość. Po prostu nie ma porównania ze zdrową relacją. Poza tym tacy rodzice potrafią być aż nadto kochający i pomocni. Obiadki podstawione pod nos, pranko, pomoc finansowa (ale z warunkiem, że mają coś do powiedzenia w kwestii wyboru mebli, samochodu itd.). Szkoda, że kosztem poczucia wartości i niezależności dziecka oraz spełniania jego potrzeb. A potem dorosłe dziecko uważa, że bez rodziców zginie, że żaden partner nie będzie go tak kochał jak rodzice. Żyje z poczuciem winy za własne wybory, które są niezgodne z oczekiwaniami i potrzebami rodziców.