[17c731ef415ea939127a54e258bb952ab9747631_5ee01472777c6]

Napisane przez senkasandry

Odkad panuje koronawirus czuje sie chodzącym nieszczęściem(dla innych). Od wielu lat lecze sie na nerwice natrectw. Moje obsesje polegaja na lęku że moge zrobic komus krzywde. Ciezko jest mi funcjonowac bo ciagle mam wrazenie ze mam oplute ręce, nieustannie je odkazam, ale strach przed tym ze mam wirusa i ktos przeze mnie ucierpi nie ustepuje. Najchetniej zaszyłabym sienw domu, tutaj czuje sie najbezpieczniej.

Dodatkowo cytologia wykazala jakis stan zapalny, mam grupe 2. Mialam wziac tabletki i zrobic ponowna cytologie po tym jak skonczy sie koronawirus. Tabletki dopochwowe wzięłam niestety o 1.5 tabketki mnjej ponieważ podczas aplikowania jedna mi sie złamała a druga rozpuściła (był duzy problem z aplikacja, zmoczylam tabeltke i sie rozwaliła). Od tego czasu mam obsesje ze na pewno mam wirusa HPV. Nie umiem korzystac z toalety w pracy, boje sie ze jak wycieram sie papierem toaletowym to przenoszę HPV na rece. Potem dotykam np spluczki czy klamki i ktos ode mnie sie zarazi. Nie wiem juz co mam zrobic. HPV u mnie nie stwierdzono ale mialam 3 pratnerow seksualnych i świruje ze na pewno ktorys byl nosicielem.


Chodze do psychologa, psychiatry ale nic nie pomaga.
Czy macie jakieś RACJONALNE argumenty i porady aby ulzyc mi w funkcjonowaniu? Prosze o wyrozumialosc, choroba utudnia mi życie

Próbowałas terapii kognitywno-behawioralnej? Wyszukaj sobie różne techniki radzenia sobie z kompulsjami, ale najwazniejsze to znaleźć ukryta przyczynę - jaką potrzebę zaspokaja kompulsja? Wtedy można znaleźć zdrowe sposoby zaspokojenia tej potrzeby.
Spóbuj odwracania uwagi. Jak poczujesz obsesyjne mysli/potrzebe kompulsji, skup się na trzech rzeczach, które widzisz. Nastepnie znajdz trzy zechy każdej z tych rzeczy (jest zielone, wysokie, zimne).
Spróbuj z kimś takiego ćwiczenia: zamknij oczy. Druga osoba niech klaszcze. Następnie powiedz, ile razy słyszałaś klaśnięcie, a ile razy tylko je sobie wyobraziłaś. Zobaczysz, że zawsze jesteś w stanie odróżnić prawdziwe klaśnięcie od wyobraźni. To pomaga zaufać swoim zmysłom i rozumowi, zamiast ulegac wyobraźni.