[ItsPiranhaBay]

Czesc, ostatnio nad tym duzo mysle. Od mojego rozstania minal juz rok, zerwalismy w grudniu 2018. Normalne byly te wszystkie fazy, ze jest mi przykro, czuje sie okropnie, kazdy tak ma i mialam tez tak po pierwszym zerwaniu. Ale ostatnio zauwazylam, ze nadal jest mi przykro. Juz dawno powinno nie byc, umawialam sie juz z kilkoma chlopakami, co prawda z nikim na 'powaznie', na co dzien nie mysle o bylym. Byl taki okres, ze odcielam sie na tyle na ile to bylo mozliwe (wakacje) i duzo podrozowalam, nie spotykalam wspolnych znajomych nawet, to mi na pewno pomoglo. Nie obserwuje go w social mediach, nie piszemy do siebie i nie rozmawiamy poza 'czesc', ale jednak musimy sie widziec - sprawy nazwijmy to 'studencko-zawodowe'. Nie jest to czesty kontakt, raz czy dwa w miesiacu, nie chodzimy razem na imprezy. Ale za kazdym razem jak go widze, spada mi nastroj w jakis sposob i orientuje sie dopiero po fakcie, ze to przez niego. Zazdroszcze mu tego, ze poukladal sobie zycie, ma nowa dziewczyne, jest szczesliwy, a ja nadal nikogo nie mam i chociaz robie co moge, zeby bylo dobrze, to roznie u mnie z tym bywa. Przerazilam sie ostatnio bo po moim poprzednim rozstaniu juz po roku bylo zupelnie dobrze. Jak sobie przetlumaczyc, zeby miec go kolokwialnie mowiac 'gdzies'? Macie jakies rady, sposoby, moze u was cos zadzialalo.