[mam_pH]

[1=980cf4958a6e724c916e7ad b24f4c6159aa2df82_65d7e02 c47328;88325108]No bo tak może być. Życie to nie bajka, nie wszyscy znajdą wielką miłość i będą w związku. Ale nadal uważam, że lepiej nie być w żadnym związku, niż w takim letnim.
Co, jeśli z nim zostaniesz, spędzisz z nim całą młodość, a potem np. on cię zostawi? Nie będziesz sobie pluc w brodę, że zmarnowalas życie, bo mogłaś w tym czasie spotkać kogoś innego? W życiu nie ma gwarancji na nic, zawsze jest ryzyko, że coś pójdzie nie po naszej myśli. I kluczowe moim zdaniem jest pogodzenie się z tym, i z tym że tak, można nie znaleźć nikogo do związku nigdy, dlatego warto opierać swoją wartość na czymś innym (nie, żebym ja to jakiś bardzo umiała).

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz[/QUOTE]

Tak, to jest sedno. Mam takie poczucie, że żeby mieć szansę na jakąś spełnioną miłość, muszę najpierw umieć jej nie potrzebować. To jest bardzo trudne, bo ludzie to istoty łączące się w pary i szukajace bliskości, wsparcia. Można sobie mówić, że jest się singlem, nie ma brudnych skarpetek na podłodze, pytań kiedy się wróci do domu i ograniczeń co do przygodnego seksu. Ale to jedna strona medalu, druga to pustka, samotność gdy płaczesz, mieszkanie w którym jest cisza i nie ma komu opowiedzieć, co tam u ciebie po pracy (i nawet pies czy kot tego nie zapełnią). I można sobie być sobą, znać 5 języków obcych, mieć stanowisko managerskie, odnosić sukcesy zawodowe, mieć wianuszek przyjaciół i być dumnym ze swoich osiągnięć, a i tak gdzieś się tęskni za tym, czego nie ma, czyli ciepłem i bliskością.