[NocnaWiedma]

[1=4b27789c826749bd4d16893 be0ab05cdfb4777a2_659f2fa 2a88b4;88310282]

W ogóle dzisiaj w pracy miałam przedziwną/zabawną/przykrą sytuacje. Jestem jedyną osobą w pracy, która jest sama, nie ma dziecka, nie miała ślubu itp. No i dzisiaj siedzimy z dziewczynami, już pod koniec dnia i jedna mówi "a mi to sie nie chce wracac do domu, musze tyle garów pozmywać". A ja tak LOL, to mąż nie umie? (a to był juz ktorys raz, ze ona narzeka, ze musi sprzatac, bo idzie weekend i ona to by wolała w pracy siedziec). No niby umie, "ale wiecie same" XD Dołączyła się następna, ktora ma dwójke dzieci, dosyć małych i mowi, ze jej to sie marzy zmywanie naczyn w spokoju, bo z dziecmi to w ogole kaplica, a co tu mówić o randkach czy leniwych weekendach. Przyszła trzecia, która jest matką, ale z ojcem dziecka toczy jakies batalie sądowe. No i się okazało, że ja to mam najlepiej i w ogole "zazdro Pandora". A ja sobie myślę - kurde, wiem Bo faktycznie jestem na etapie, ze małżeństwo bardziej kojarzy mi się ze słowem "uwiązanie" niż "poczucie bezpieczenstwa".

Ale przykre bylo to, ze dziewczyny były po ślubie całkiem niedługo i tu taka szarość. Czy tak musi być zawsze? Ciekawe.[/QUOTE]
Historia dla przeciwwagi, żeby nie było, że jest tylko padaka. Dziewczyna z powodów zdrowotnych potrzebuje mieć w domu posprzątane na najwyższym poziomie. On się nauczył jej standardu sprzątania. W ogóle oni to mają dobry związek.

I trochę Cię rozumiem bo mnie się teraz związek kojarzy ze słowem problemy i mam takie poczucie, że bycie samej jest całkiem spoko.