[anuscha]

Napisane przez Cogito_Pani

To ja bym prosiła o wszelakie wskazówki, dotyczące tego, jak pisać analizę, by zaspokoić komisję.
I opowieść o tym, jak wygląda etap ustny, na ile jest to obrona pracy i z czego mogą pytać

O wskazówki odnośnie analizy zapytałam, napisze coś na pewno, natomiast o etapie ustnym mogę sama opowiedzieć, bo pamiętam jak to wyglądało, ten stres i czekanie aż wyjdzie, jakby to było wczoraj. Mój TŻ pisał pracę o koncepcie w baroku. Etap ustny wyglądał tak, że były trzy osoby w komisji, wchodziło się po kolei według listy, jedna osoba na ok. 15-30 min., zależy pewnie jak dużo miała dana osoba do powiedzenia. Każda osoba z komisji pytała o co innego, a raczej rozmawiała na jakiś temat, bo to nie było na zasadzie pytanie-odpowiedź, ale właśnie bardziej rozmowy. Z pierwszą osobą rozmawiał konkretnie o pracy, pytała go jak się coś nazywa, jakie zna inne typy konceptu itp. Druga osoba może spytać o cokolwiek z całej literatury, nie musi być to związane z pracą, jemu zadała pytanie o figury wzniosłości w poezji Norwida. Trzecia pyta z typowo językowych rzeczy, TŻ dostał pytanie o figury retoryczne i jak nazywa się połączenie anafory i epifory (symploka). Tak to mniej więcej wyglądało i ten schemat pytań każdej osoby z komisji (1.- obrona pracy, 2.- literatura, 3.- język) powtarzał się u innych osób, przynajmniej w Warszawie, nie wiem jak to wyglądało w innych okręgach.

Odnośnie analizy, mój TŻ napisał:
1. Przy pisaniu interpretacji trzeba zachowywać przejrzystość kompozycji. Schemat maturalny nie jest tu taki zły, przynajmniej w tym sensie, że wypowiedź powinna być uporządkowana: musi być wstęp, interpretacja, analiza budowy tekstu i zakończenie. Rzecz jasna części interpretacji i analizy budowy mogą się ze sobą mieszać.
2. Warto uważnie przeczytać temat. Ja na etapie centralnym dostałem taki: „Przeanalizuj wiersz Hortus Conclusus Jacka Dehnela pod kątem zawartej w nim topiki”. Miałem narzuconą ścieżkę interpretacji, musiałem zwracać uwagę głównie na motywy literackie, omawiać je, uwypuklać w tekście. Nie trzeba się niewolniczo trzymać tematu, ale pod żadnym pozorem nie można od niego znacznie odbiegać – choćby dlatego, że zawsze jest wskazówką, co należy zawrzeć w pracy.
3. Bardzo ważne są konteksty. To coś, co na maturze jest skąpo punktowane w rubryczce „walory”, a na olimpiadzie gra znaczną rolę. Chodzi o to, żeby podczas pisania błyszczeć obeznaniem – pokazywać inne teksty, które odnoszą się w podobny lub kompletnie inny sposób do danego tematu, przywoływać inne lub takie same sposoby wykorzystania danego motywu, podobne style różnych autorów. Trzeba wpisać tekst lub autora w tło epoki, posługiwać się fachowymi terminami, swobodnie wykorzystywać pojęcia. Bez tego praca nie zostanie zauważona.
4. Nie można zapominać o budowie interpretowanego tekstu. Warto się uczyć nazw środków stylistycznych, strof, zwracać uwagę na sylabotonizm, rozkład akcentów, układ kompozycyjny. Oczywiście nie wszystko się przyda przy jednym wierszu, ale a nuż okaże się, że policzymy akcenty w tekście i zobaczymy, że to utwór sylabotoniczny. I można czymś takim zrobić wrażenie.
5. Trzeba dbać o płynność frazy, żeby praca nie zmęczyła czytelnika. Olimpiada polonistyczna to jedna z tych niewielu, w których niezwykle liczy się jakość języka. Osoba pisząca musi pamiętać o tym, że tekst ma być po prostu poprawnie (pod względem językowym) napisany. Ale oprócz tego powinien też dobrze brzmieć. Warto sobie kilkakrotnie przeczytać swoją pracę, jest na to wystarczająca ilość czasu.