[bbab4b1e68366f09bc3914c9672f02df694c852f_622be7447f718]

Napisane przez Nimve

A ja się z Tobą nie zgodzę. I przypisuję sobie pełne prawo do oceniania cudzych pobudek co do posiadania dzieci, bo jeśli są głupie/szkodliwe, a w wyniku końcowym dzieci na tym cierpią, to jak najbardziej oceniam takich ludzi. Tych niedecydujących się nie, bo ich decyzja na nikogo nie wpłynie negatywnie i to wyłącznie ich sprawa. W pierwszym przypadku to nie jest wyłącznie sprawa rodziców, tylko przede wszystkim nowego człowieka, którego nie zawsze ma kto obronić przed własną matką i ojcem.

A powiesz to tym ludziom w twarz?
To, że ja nie zdecydowałabym się na dziecko w jakiejś sytuacji i to że we mnie nie ma zgody na dzietność w różnych przypadkach dysfunkcji to nie oznacza, że będę to mówić ludziom w twarz albo w ten sposób będę rozmawiać o kimś w towarzystwie innych. Szczególnie mówię o osobach mi znanych czy bliskich. To oczywiste, że w ten sposób patrzę przez swój filtr świata, swoich wartości i przekonań, ale to jest tylko coś w mojej głowie, w moim systemie wartości. Dopóki ktoś mnie nie poprosi to prawda jest taka, że nie mam żadnego prawa oceniać czyjegoś powodu - jakkolwiek głupi dla mnie by nie był. Unikam właśnie takich rozmów, bo mnie irytują. Ja wiem, że wg niektórych idealny świat to byłaby (nie)zgoda systemowa na dzietność, bo większość osób uznawana jest za co najmniej nieidealnych rodziców, ale fakty są takie, że każdy ma i oby na zawsze miał sam prawo podejmowania decyzji o rodzicielstwie.


A co do adopcji to jak ktoś wyżej pisał, to często droga przez piekło. Mam znajomą, kilka lat przed 40. O adopcję starała się jeszcze z mężem przez kilka lat. Małżeństwo się rozpadło - pewnie jak to możliwe - ale z powodu niepłodności. Kobieta przeszła załamanie nerwowe, w tym oczywiście farmakoterapię, której nie kontynuuje już, czuję się dobrze. Pracuje na co dzień kreatywnie z dziećmi, jest wspaniałą, ciepłą kobietą. Stara się o adopcję wciąż w pojedynkę. Natomiast wg niej te szanse są już minimalne. Bardzo mi jej szkoda.