[violast11]

Cześć dziewczyny! Muszę podzielić się z wami moją historią. Być może dzięki niej któraś z Was uniknie tego co mnie spotało.
Jestem mężatką, mam 31 lat, 3 letniego syna. W marcu br., postanowiliśmy z mężem, że postaramy się o drugie dziecko. Zanim zaczęliśmy starania wykonałam wszyskie niezbędne badania, byłam u mojego gina. Wszystkie badania były ok i lekarz powiedział, ze nic tylko się starać. Starania jednak nie przynosiły efektów.

Wrzesień br.
A więc zaczęło się od tego, że moje krwawienie miesiączkowe się przedłużało. Zazwyczaj trwało 4-5dni a tym razem bardzo długo ....
W 10tym dniu krwawienia poszłam do swojego zaufanego lekarza, który prowadził moją pierwszą ciążę 4 lata temu i nic złego do tej pory nie mogłam o nim powiedzieć, gdyż to był jeden z najlepszych lekarzy w okolicy który pracuje także w szpitalu. Bo zbadaniu mnie i wykonaniu usg lekarz stwierdził, że nic nie widać żebym miała jakieś problemy i jakies stany zapalne czy coś takiego. Powiedział mi tylko że to może być wina śluzu. Przepisał mi recepte na leki Cyclonamine, Cyclo 3 Fort i Vitacon. Powiedział ze do 5ciu dni brania krwawienie powinno mi minąć. Krwawienie jednak nie mijało i kolejny raz zgłosiłam się do mojego lekarza.
Był zdziwony, ze leki nie pomogły i dostałam skierowanie do szpitala na zabieg dot. czyszczenia i łyżeczkowania ścian macicy.
Więc następnego dnia rano zgłosiłam się do szpitala. Przyjęto mnie po 3 godzinach czekania w poczekalni. Połowę pacjętek oczywiście odesłano z kwitkiem z uwagi na brak łózek. Ja podejrzewam zostałam przyjęta bo mój lekarz pracuje w tym szpitalu. Gdy dostostałam się na oddział pobrano mi krew, przeprowadzono wywiad,usg dopochwowe (które trwało 20 minut)i po którym jakiś lekarz który robił usg (pierwszy raz go wiedziałam) powiedział, że się dziwi że tak długo mam krwawienie - to juz było 3 tygodnie krwawienia - bo on nic nie widzi złego i wszystk ze mną ok.

Po 3 kolejnych godzinach kazano czekac na zabieg. Gdy byłam już na sali zabiegowej kazano mi się położyć na fotelu ginekologicznym, podano do weflonu znieczulenie dożylne (do 30 minut) i robiono zabieg. Na wypisie mam napisane po łacinie Abrasio canalis et cavi uteri, Menometrorrhagia.
Zabieg trwał do 15 minut chyba. przywieziono mnie na salę i kazano samemu przejsc na łóżko. Trochę kręciło się w głowie i język miękł przy gadaniu. Po 3 godzinach od zabiegu przywieziono "szpitalny" obiad i wieczorem zostałam wypisana do domu. Mąż przyjechał po mnie bo nie można było samemu prowadzić samochodu. Na następny dzień musiała się zgłosić po wypis więc znowu się udałam do tego szpitala. Na korytarzu spotkałam lekarza do którego chodzę i który robił mi zabieg. Widział, ze trzymam się za lewą stronę brzucha i pytał się co boli cię? a ja że tak. I otrzymałam odpowiedź, że to musi boleć bo jesteś po zabiegu i jeszcze z tydzień będziesz krwawić i wszystko będzie ok.
Odebrałam wypis i udałam się do domu (była to środa). Dostałam do piątku l4 więc byłam w domu i dochodziłam do siebie. W sobotę zaczął boleć mnie brzuch i wziełam tylko tabletki przeciwbólwe i przeszło.

W niedzielę rano ból z lewej strony podbrzusz znów powrócił ale tabletki przeciwbólwe nie pomagały a ból z minuty na minutę sie nasilał. Gdy próbowałam wstać z łózka i przejść do łazienki zesłabłam, zrobiło mi się strasznie gorąco i nogi mi sie uginały. Zadzwoniłam do mojego lekrza i powiedział żeby zadzwonić na pogotowie, bo nie byłam nawet w stanie przejsc kilka kroków. Mąż o godz. 10tej zadzwonił na pogotowie i opisał sytuację, że straszny ból mam brzucha, słabnę, rece mi drętwiały, paraliżowało mi całe ciało i cały czas się pociłam. Po 10 minutach całe ciało miałam twarde jak skała, wykrzywiło mi ręce i nogi, serce waliło jak oszalałe, ból nie do wytrzymania. Mąż masował mi rece i ćwiczyć żeby mi mięśnie puściły ale nic nie pomagało tylko z minuty na minutę było coraz gorzej. czułam ze zaczynam puchną i brzuch mi w szybkim tępie rośnie.
Co 10 minut mąż dzwonił na pogotowie i ponaglał przyjazd karetki. Karetka przyjechała po półtoragodzinie od zgłoszenia, a chciałam zaznaczyć że szpital mam 10 km od miejsca zamieszkania. Gdy przyjechali to jedyną rzeczą którą zrobili to wbili gdyż jestem alergikiem i mam uczulenia na parę leków, jak mnie zobaczyli lekarze to sie przerazili. Przenieśli mnie do karetki. Gdy mąż zapytał czy może za nimi jechać to mu odpowiedzieli, niech pan w domu siedzi ona na izbe przyjec dopiero jedzie, może za chwile wyjdzie. Maskra po porostu


Gdy wjechałam na izbę przyjęć poproszono mnie żebym zeszła z wózka i przeszła a mi się tak nogi i ręce trzęsły i byłam słaba że nie potrafiłam wykonać żadnego ruchu. Gdy przyjmująca mnie lekarka to zobaczyła od razu mnie przyjeła i zawiozła na oddział - ten sam na którym byłam kilka dni wcześniej na zabiegu.

Przewieziono mnie do sali zabiegowej i tam próbowali doprowadzić mnie trochę do funkcjonowania bo sami nie wiedzieli co mi jest. Ból był tak silny że zaczęłam wymiotowywać, wbijano mi weflony, podawano leki, wszczykiwano jakies różne rzeczy, pobierano krew. I ratowano mi życie ...... 3 razy mnie reanimowano ..... gdy mierzono ciśnienie kilka razy pielęgniarka mówiła do swoich koleżanek
dziewczyny szybko bo ją tracimy i tak przez parę razy słyszałam te słowa po godzinie reanimacji((((( przyszedł wspaniały lekarz który był w tym dniu na dyżurze i pocieszał mnie, głaskał - lekarz z powołania. gdy odzyskałam przytomność przebrano mnie w strój do operacji, założono cewnik, pobrano krew do badań, włożono kilka weflonów i wywiezono na salę operacyjną. Mężowi tylko przekazano że ma czekać i wierzyć w to że operacja się uda i że muszą szybko operować bo zostało mi 2 godziny życia!!!!!
Po 3 godzinach przywieziono mnie do sali operacyjnej i usłyszałam przy wybudzaniu, że wydarzył sie CUD!!!!!
Okazało się,że to była ciąża pozamaciczna (8tygodni) jajnikowa lewostronna!!!! Zrobiono mi laparotomię, wycięli jajowód i lewy jajnik, WYkonano drenaż brzucha, gdyż dostałam krwotok wewnętrzny i straciłam litr krwi (dlatego też brzuch mi w strasznym tępie pęczniał). Po operacji przetaczano mi krew. Mam 15cm ranę pooperacyjną oraz ranę po drenie który miałam przez 4 dni w brzuchu gdyż krew się sączyła. Na drugą dobę kazano mi wstać z łóżka i przejść do sali obok . Nogi miałam jak z waty, strasznie mi słabo było ale doszłam. Na dzień po operacji pielęgniarka przyszła zdjąć opatrunek. Plastry były tak przyschnięte i tak sklejone a ona mi jednym ruchem szarpła calym brzuchem. myślałam że umieram drugi raz. do dziś mam cały brzuch siny po tym i krwiaki mam w brzuchu a minął już miesiąc. I jeszcze do mnie tekstem niech się pani cieszy, że żyje. Koleżanka ze sali która leżała obok mojego łóżka jak to zobaczyła zaraz wstała i poszła do łazienki namoczyć sobie ten opatrunek i odleiła sobie sama.

Jeżeli chodzi o mojego lekarza do którego chodzę od kilku lat, to oczywiście się pojawiał u mnie zapytac jak się czuję ale nic poza tym. Mojemu mężowie powiedział że to nic takiego i że za kilka dni po operacji będę skakać. Natomiast lekarz który mnie operował dokładnie i rzeczowo wszystko mężowi wytłumaczył.

I powiem wam jeszcze jedno, przed operacją gdy robili mi usg lekrze między sobą szeptali - mysleli ze nie slysze - a co on tego wczesniej nie widział .... a ja nie wiedziałam o co chodzi(( Przez cały okres pobytu w szpitalu dostawałam leki w kroplówkach (ogólnie miałam chyba z 8 weflonów), żelazo domięśniowo do pośladka (tyłek fioletowy do dziś), zastrzyki przeciwzakrzepowe do brzucha i czopki jakies. Dzień przed wyjściem ze szpitala musieli mi wymienic weflon bo moje żyły nie przyjmowały już chyba niczego i mnie strasznie strzypało podawanie leków. 5 razy pielęgniarka próbowała sie wbic w żyly, przy każdym wbijaniu żyły pękały i ręka puchła.Ale za tym razem udało się. Ręce miła zbandażowane jak mumia i altacentem oblewane.

Jestem miesiąc po operacji i jestem wsciekła na mojego lekarza i na lekarza który we wtorek robił mi usg przed zabiegiem na czyszczenie i łyżeczkowanie który jeszcze szyderczo mi odpowiedział że on sie dziwi że krwawie i że panikuje bo on nic nie widzi. A po 4 dniach trafiłam na stół operacyjny (((( Jak tylko dojdę całkiem do siebie to zrobię wszystko żeby się dowiedzieć co to był za "SUPER LEKARZ" i mu podziekuje osobiście. Gdyby we wtorek nalezycie zdiagnozował co mi jest nie musiało by do tego wszystkiego dojść, do pękniecia jajowodu, wstrząsu, krwotoku itd.
W poniedziałek jadę do lekarza który mnie operował, podziękować mu za wszystko i popytać się co dalej?

Uważajcie na siebie i pamiętajcie że nie zawsze polecany, renomowany lekarz z okolicy którego wszyscy chwalą jest zawsze dobry. bo po jakimś czasie wpada w rutynę, ma masę pacjętek i nie przywiązuje się za bardzo do wykonywania swojego zawodu.
Obecnie jestem miesiąc po operacji, schylam sie powoli, unikam podnoszenia, gdy czuję że mnie pobolewa brzuch to się kładę do łóżka. Najgorsze jest spanie na wznak, bo gdy się kładę na lewy bok to mi brzuch ciągnie i mnie boli a na prawy bok też nie potrafię sie położyć gdyż tyłek boli i jest sino fioletowy i twardy z zastrzyków domięśniowych. wiec musze spac na wznak. mam nadzięję, że ten czas szybko minie i będziemy się starać o kolejne dziecko.

pozdrawiam was gorąco Viola