[nie_powiem]

Napisane przez ateris

Trochę się nie zgadzam, że praca w sklepie jest tylko dla studentów i że Monia musi zmienić pracę. No nie musi skoro jej taka odpowiada. Buty też ktoś musi sprzedawać, nie każdy się nadaje do korpo. Jednak musi mieć świadomość, że przy takich zarobkach nie wynajmie sama całego mieszkania. Jednak wspólnie z ogarniętym parterem już dałaby sobie radę lub samodzielnie pokój. A może po jakimś czasie awansuje na kierownika jakiegoś sklepu, będzie mądrzejsza od swojego faceta i takiej opcji nie odrzuci [emoji14]

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

Ale tu nie chodzi absolutnie o to, że każdy ma robić zawrotną karierę i zarabiać kokosy, bo tu problem leży gdzieś indziej i w zasadzie jest tak złożony, że ja nie widzę tu happy endu. Tak naprawdę wszyscy tłuczemy od tylu stron jedno i to samo. Dajemy dobre, obiektywne rady i próbujemy potrząsnąć dziewczyną, a ona ma to wszystko za nic, bo ona wie lepiej. Ja widzę tu niezaradność, brak jakiegokolwiek fachu w ręku i chęci do zmiany tego, a za to bardzo pokaźną listę wymagań, które ma spełnić potencjalny pracodawca, przy absolutnym minimum dawanym od siebie. Każdy chyba zna te dwa typy osób - jedna zarabia naprawdę sporo a pieniądze wręcz jej się rozpływają, na koniec miesiąca zostaje "nie wiedzieć czemu" nic, i taką, co zarabia minimalną krajową a jakoś potrafi gospodarować budżetem i zaoszczędza jeszcze - efekt latte. Myślę, że Monia jest pierwszym typem, o czym świadczy jej lekkie podejście do pieniędzy przez ostatnie lata i absolutny brak oszczędności przy jednoczesnym mieszkaniu z ojcem. A dlaczego? Bo miała "sporo wydatków" - no patrzcie, jak każdy dorosły człowiek?