[Marta23456]

Nie wiem chyba nie wspomniałam ale ta sytuacja, to zerwanie i ten pocałunek miało miejsce w styczniu. Trochę za późno dla mnie na obrażanie się za tamto zerwanie. Bo przy tym co ja zrobiłam to pryszcz. Od tamtej pory starałam się być ideałem. ponad rok namawiał mnie na rzucenie palenia (ze względu na to że On nie pali), wcześniej nie myślałam o tym mówiłam "tak tak kiedyś rzucę" , ale po tej sytuacji od razu miałam syndrom żeby już nie rzucać już tylko dla siebie ale przede wszystkim ze względu że On zasługuje na to o co poprosi. Oczywiście nie mówię tu o niedorzecznych sprawach, jednak chciałam być po prostu dla niego kobietą, przyjaciółką i kochanką w jednym. Udawało mi się to nawet. Ale widocznie było to za mało żeby po 1. uciszyć moje sumienie, które potrzebowało mocnego kopa żeby się przyznać a po 2. żeby od tak mi wybaczył. I nie mam do nikogo żalu. Napisałam tu z prośbą o opinię i ewentualną poradę, bo sama już sobie nie daję rady.