[Marzen868]

Po imprezie, po dwóch dniach milczenia przyszedł porozmawiać i zaczął od tego, że on potrzebuje samorozwoju, przebywania z ludźmi oraz bliskości i czułości ode mnie. I zapytał, jakie są moje oczekiwania. Zamurowało mnie, ale mówię - dobro dziecka i się wyspać.
Głównym zarzutem w rozmowie było to, że jestem oziębła.
Ano, jestem, bo w ostatnich miesiącach przeżyłam swoje. Byłam w zagrożonej ciąży, musiałam leżeć ze szwem na szyjce, żeby donosić, połóg też trwał dłużej, niż powinien; od siedmiu miesięcy praktycznie siedzę w domu. Pod koniec ciąży też zdarzały się awantury takie, że musiałam z domu wieczorem wychodzić i czekać na ławce pod blokiem, aż się uspokoi. I jestem przemęczona chronicznie, dlatego ostatnie, o czym myślę, to pocieszanie kogokolwiek.
Mówi, że nie słyszał, żeby jakaś kobieta w ciąży się tak zachowywała.
Wytłumaczyłam, jak się czuję, przypomniałam, z czego to wszystko wynika, przyznał, że zabił we mnie wszystko i nie umie sobie z tym poradzić. Ale trzeba było wytłumaczyć, ponieważ zaczęło się od jego potrzeb i tego, że to ja nie daję tyle, ile powinnam - i jestem przekonana, że o tym zapomni i nadal ja będę ta zła.
Jestem przybita, bo to moment w życiu, którego nikomu nie życzę.