[brendi]

O0opwiem Wam moją bajkę...

W płytkowej wieży samotnie swe losy plecie.
Nie zauważa jak słońce kokietuje ją w lecie.
Spogląda na lasy i topi się błękicie.
Tak przeczesuje i gładzi melancholijne oblicze.
Wciąż rozmyślając : Na co ja liczę ?
Warkocz jej sięga do stóp gór i dorzeczy.
Tyle na świecie jest wspaniałych rzeczy.
Nudno i cicho jest dookoła,
nie ma komu się zwierzyć z wczorajszego doła.

Na ptaku, co pióra rosa pokrywa
Zauroczony paź na jej życzenie przybywa.
Dla niej to drzewa z korzeniami wyrywa.
smutek płatkami kwiatów czule pokrywa.
We włosach jej całuje swe marzenia
między zębów szczeliny swą miłość skrywa.
Romantyczna melodia między nimi upływa.

Lecz ona po kilku minutach go zbywa! Raz chce, raz głos swój rozrywa!
Tak to już w miłości bywa - gdy mała łazienka dwóch ludzi naraz obmywa.
Paź z miłości wady księżniczki znosi,
Każdego ranka o rękę uporczywie ją prosi,
I jej policzki ku słonku unosi.

Lecz pewnego dnia wolność od siebie jej daje,
Księżniczka swą obojętność przed nim udaje.
I gdy on smutny i zraniony odlatuje,
Ona – nagle! – szlocha, w czekoladzie się ratuje.

O cóż ma chodzić w tej bajecznej historii ?
Czyżby za dużo było dla Księżniczki kalorii?
Że brak bliskiej osoby doprowadza ją do furii.

Paź tęskni na wyniosłą damą,
Byli by przecie udaną parą,
Z osobowości różnorodną gamą.

Gdy w końcu przybywa po latach do wieży,
Swym oczom nie dowierzy,
Bo z tłustą złotowłosą - twarzą w twarz się zmierzy.

Ona na ramiona się rzuca,
Jego odejście we łzach wyrzuca.
I na kolanach przed paziem się rzuca.

Pokochaj mój Miły me błędy i humory,
Będę od dziś wznosić Twe honory,
Bo dzięki Tobie zyskałam pokory.

On zaskoczony swe oczy przeciera,
Ukochaną przed swoje oblicze zabiera,
I w piękne słowa ją ubiera.

Jesteś mi Księżniczko od dawna bliska,
Choć przez Ciebie nabawiłem się w podróżach odciska.
Musiałaś zrozumieć jaka miłość jest śliska,
I że pusta może być piękna i droga miska.

Czas uczy i wytyka błędy,
A ja wciąż zabiegam o Twoje względy.
Takie już są miłości obłędy….