[anna maria 79]

Będąc nastolatką byłam pod wrażeniem historii opisywanych w tak zwanym Cosmopolitan naszych czasów czyli "Bravo Girl". Wszystkie te historie były takie słodkie jak cukierniczka wypełniona po brzegi. A ja przeciętna dziewczyna spędzająca wakacje z rodzicami i młodszym rodzeństwem nad jeziorem mogłam tylko o takiej przygodzie pomarzyć. Co prawda była dyskoteka, kilka koleżanek i ten chłopak...ideał podrywacz, z rozbrajającym uśmiechem. Szybko się zaprzyjaźniliśmy, spędziliśmy wiele wieczorów na ławce pod dyskoteką i na tym się skończyły moje wakacje. Jakie było moje zdziwienie kiedy za rok spotkaliśmy się... wcale tego nie planując przecież nawet nie wymięliśmy się adresami. Jedno spojrzenie i wiedziałam że te wakacje będą nasze, podrywacz okazał się facetem o wielkim sercu. Oczarował mnie swoim poczuciem humoru, drobnymi gestami, były spacery i plany na przyszłość choć mieliśmy tylko po 17 lat. Dobrze pamiętam moment rozstania i wymiany wyblakłymi od słońca zdjęciami z polaroidu. Po powrocie do domu miały nam wystarczyć listy, telefony i odwiedziny co klika miesięcy. W czasach kiedy nie było telefonów komórkowych, internetu nasza miłość pomału wygasła i każde z nas zaczął żyć własnym życiem. Czasem łapałam się na myśli że zastanawiam się co słychać u moje wakacyjnej miłości, jak mu się ułożyło życie, czy spełnił swoje marzenia. Ponad 20 lat od tych wakacji trafiliśmy na siebie na popularnym portalu społecznościowym...to było jak grom z jasnego nieba. Wspomnienia odżyły, okazało się że nadal świetnie nam się rozmawia, wszystkie piękne chwile nadal żyły w naszych sercach. Wymienialiśmy się informacjami z ostatnich lat...los sprawił nam figla założyliśmy rodzinne w podobnym czasie, mamy dzieci w podobnym wieku, wiele dat z naszego życia się pokrywa....to tak jakbyśmy żyli na zbieżnych torach. Jesteśmy w szczęśliwych i kochających związkach ale pozostaje ukłucie w sercu co by było gdyby...