[anikirax]

Tak, ciągnęło się to za mną długo, zbyt długo... Od podstawówki kochałam jedną osobę, wiem, że to było coś, co zdarza się raz, coś tak szczególnego. Pierwsza miłość, pierwsze spacery, pocałunki, trzymanie za rękę. Pamiętam każdą chwilę, mimo iż miną już 4 lata odkąd ostatni raz rozmawialiśmy. Wszystkie chwile, emocje, gesty, spojrzenia, znajomość każdego centymetra Jego ciała. Poznaliśmy się w szkole, były rozstania i powroty, ale chwila, gdy zaprosił mnie do kina zdawała się być najpiękniejszym dniem! Moje zaślepienie, bezgraniczne oddanie, poświęcenie, oceany (bo nie morza!) łez... Złamane serce, łamane na kawałki w chwili, gdy całował inną. Nie chciałabym więcej się tak czuć. A mama mówiła: "On nie jest dla ciebie, to nie twój świat, nie twoje sfery". Stracone, wycięte lata z życiorysu, zamknięcie się na każde inne uczucie skierowane do mnie. Niepotrzebny smutek i ból. Spotkanie, gdy czułam się naprawdę jak ptak, gdy z przystanku niemalże "frunęłam", czułam się lekko i cudownie! Nie wierzyłam, że można osiągnąć taki stan, tak się czuć dzięki jednej osobie... I ostatni raz, pocałunek, czułam, że na pożegnanie, że TAK już nie będzie, że NIKT INNY nie da mi tego samego albo po prostu JA nie odczuję tego w TAKI sposób. Dwuletnie zamknięcie się na świat, zwątpienie, by odrodzić się na nowo, z nowymi skrzydłami, ale psychicznie, bo tak lekko już się nie poczuję. Teraz to rozum góruje nad sercem, to dobre, bo nauczyło, ale zatracić się w miłości jest pięknie. KOCHAĆ i BYĆ KOCHANYM.