[kasztanka3]

Napisane przez martaakow

Jaka szkoda

No u nas tylko Chojrak atakuje Andzie, ona jego nigdy pierwsza nie atakuje. Jest totalnie ugodowa i właściwie to nie boi się go za specjalnie.

Mamy znajomych, którzy powiedzieli, że jeśli dojdziemy do takiego wniosku, że trzeba ją oddać, to się nią zaopiekują. Więc chociaż tyle dobrego, że nie pójdzie w obce ręce.

Ale ona jest taka kochana, że bardzo bym chciała tego uniknąć.

Ja się jeszcze ciągle łudzę, bo mieliśmy taką sytuację, że jak odkurzalismy, Andzia była zamknięta na balkonie i zapomnieliśmy zamknąć drzwi do kuchni po odkurzaniu. W kuchni jest okno na balkon. I sprzątaliśmy w najlepsze i nagle zorientowaliśmy się, że nie ma Chojraka. Okazało się, że wyskoczył z kuchni na balkon i siedział tam z Andzią. Ona siedziała sobie na kocyku, a on się spokojnie przechadzał po balkonie. Ale za trochę zaczął ją zaczepiać i podgryzać coraz bardziej. Więc je rozłączyliśmy.

Pytanie, czy to nie za mało, żebh sobie robić nadzieje.

Czytałam o przypadkach, gdzie połączenie kotów udawało się nawet po 6-9 miesiącach socjalizacji z izolacją. U nas niedawno mienly 2 miesiące.

U nas bylo ok. 7 tygodni, gdyby nie ten wypadek z pogryzieniem, to pewnie nie zdecydowalabym sie na tak radykalne rozwiazanie sytuacji, bo naprawde pokochalam Buffy. Ale ona nie czula sie bezpiecznie i ogladajac teraz zdjecia i filmiki z nowego domu zdalam sobie sprawe, ze to nie mialo prawa sie udac, bo ona jest urodzonym kocim jedynakiem i nigdy nie bedzie czula sie bezpiecznie z innym zwierzakiem w domu. W nowym domu w ciagu 2-3 dni zadomowila sie bardziej, niz u nas przez poltora miesiaca, kocha nowych wlascicieli i ich dzieci, pozwala im sie miziac, tulic i moga sie z nia bawic, nie ma w niej tego leku i niepewnosci, ktory ja ciagle widzialam kiedy byla u nas. Serce mi peka, ale to byla dla niej najlepsza decyzja.