[wasabbi]

Napisane przez januszpolak

Szczerze - jedyne, co mi się nasunęło, to że Twój chłopak jest po prostu mało atrakcyjny. Stąd brak chemii. Nie ma czegoś takiego jak "za dobry charakter" - chyba, że ten charakter idzie w parze z wyglądem który nam nie całkiem odpowiada.

Nie powinnaś spotykać się z tym drugim, szczególnie kiedy ewidentnie Cię do niego ciągnie. To nie fair.

Z pewnością jest przystojniejszy ponad średnią, ma przystojną twarz, kilka mocnych punktów. Ale nie jestem przekonana, czy to w wyglądzie leży problem.

Napisane przez PaniLolXD

Autorko, nie bierz do siebie takich osądów jak ten powyżej, gdyż to nie jest uzasadniona krytyka tylko zwykły internetowy jad świadczący o jakiejś frustracji komentującego.
Na logikę, przecież nic złego nie zrobiłaś. Wątpliwości to nie zbrodnia.

BTW, też tak kiedyś miałam, że facet przestał mi się podobać. Wiem, że Ci wygodnie w związku i trudno odejść, ale według mnie powinnaś zerwać i ewentualnie poszukać sobie kogoś innego.

Dziękuję za te słowa. Jestem teraz na takim "zakręcie", że gotowa jestem uwierzyć, że po prostu jestem okropną babą. A może jeszcze jest nadzieja

Właśnie to "wygodnie w związku" mnie męczy. Mamy z chłopakiem na tyle poukładany świat, udaną codzienność, że nie jestem w stanie rozróżnić miłości od tego, że po prostu jest mi dobrze. To mój największy problem.

Napisane przez CzerwonaArcyksiezniczka

Kochasz go jak przyjaciela, a nie faceta. Znam z obdukcji - ja zerwałam, gdy zrozumiałam, że nie ma chemii i nigdy nie będzie. Tobie radzę wiele przemyśleć, zanim faceta zdradzisz - a skoro ciągnie Cię do innych i grasz na dwa fronty (bo nieodrzucenie znajomego do którego Cię ciągnie, to jest drugi front), to kwestia czasu, kiedy ulegniesz i tyle.

Zastanawiam się, czy chemii już nigdy nie będzie. Mieliśmy taki czas gdzieś w marcu, że nagle strasznie na siebie lecieliśmy i seks był super. Ale potem znowu się rozeszło po kościach.
Dzięki za te otrzeźwiające słowa.

Napisane przez adult90

Już po roku przestawałaś go pożądać.
Nie chcesz go tulić, całować....

Musisz "przemóc się", aby doszło do stosunku...
Dramat.


Rozstanie jest nieuniknione, kwestia tylko przyzwyczajeń i otoczenia, którym się przejmiesz. Rodziną chłopaka, znajomymi którzy powiedzą "Ale jak to?! byliscie idealną parą!". Nie ma ideałów. Wasz związek to przyjaźń, zrozumienie w ważnym etapie życia - młodości, studiowaniu.

Wybacz dosadność... Nic z tego nie będzie. Zamęczycie się ze sobą, lub któreś dokona zdrady z braku zaspokojenia i poczucia atrakcyjności, bycia pożądanym.

Ładnie powiedziane.

Kwestia pożądania jest trochę bardziej złożona. Tak się złożyło, że studiujemy w mieście, z którego obydwoje pochodzimy i do końca studiów mieszkamy każdy ze swoimi rodzicami, którzy z kolei pracują w domu. Praktycznie nigdy nie mamy warunków do normalnego, spontanicznego zbliżenia. Jak już możemy, to zazwyczaj 3 dni wcześniej jest "będę mieć wolny dom", oczekiwania rosną i czy się chce czy nie, trzeba korzystać z okazji - to naprawdę męczące. Trochę się nie dziwię, że skończyło się to ochłodzeniem stosunków (dosłownie i w przenośni ). Teraz nawet jak mamy nagle warunki, to ciężko nam się "wbić" w nastrój, kiedy na co dzień musieliśmy się powstrzymywać.
Ta sytuacja też bardzo utrudnia mi osąd, czy pasujemy do siebie. Może gdybyśmy mieli okazję dbać o tę sferę na co dzień, byłoby inaczej.

Na ten moment nie wyobrażam sobie życia bez niego, ale nie wiem czy to wynika z miłości.