[Kociaak]

Kiedyś spałam długo- późno się kładłam i późno wstawałam.

W nerwowym okresie, codziennie po obiedzie była drzemka (po której zawsze się budziłam rozbita i wnerwiona na cały świat).
Zasypiałam w ciągu kilku minut niezależnie od pory doby.


Odkąd jestem z mężem, zaczęłam chodzić spać wcześniej (22-23 zamiast 1-2 przy pracy na 8 w innym mieście) i zaczęłam się bardziej wysypiać i mniej marznąć.


Odkryłam też, że drzemki mi nie służą, bo mnie żołądek boli po drzemkach- stąd zły humor i rozdrażnienie.



Odkąd mam dziecko, sen mi się popsuł- nawet jak się położę spać wcześniej, to nie mogę zasnąć po godzinę, dwie... Liczę na to, że się sprawa poprawi jak gagatek przestanie się 3-4 razy w nocy budzić



Mąż jest śpioch, o 22 już jest śpiący i marudny. Te 8 godzin snu musi mieć koniecznie, inaczej jest zmęczony cały dzień.

Napisane przez cava

Natomiast zauważyłam 2 rzeczy:
1. jak miałam w życiu gorsze okresy pod względem samopoczucia psychicznego, to faktycznie więcej spałam, jakbym uciekała w sen przed stresem i życiem.
2. okres zimowy z najkrótszym dniem- na ogół śpię przez ten czas około do godziny dłuzej. Latem jak jest słonecznie i ciepło, dzien długi a jedzenie lżejsze i pełne świeżych owoców i warzyw, to i na tych 5-6 godzinach snu normalnie funkcjonuję bez cierpienia.

Zgadzam się z pierwszym punktem- w najbardziej stresujących okresach życia starałam się spać więcej ale nie z racji wiedzy że lepiej jest spać więcej, tylko na zasadzie ucieczki od stresora