[dezercja123]

Coś w tym jest.. zgodzę się z tym ze wróciliśmy jakby do punktu wyjścia. Nie myślałam o tym w ten sposób. Czasem myśle ze od wielu lat czuje się dobrze w roli ofiary, ze te myśli mną zawładnęły i jest to moja jakby normalność i strefa komfortu z której nie mogę wyjść, przestać się użalać. Jeśli chodzi o powrót gdyby nie było dziecka, myśle ze również dałabym mu szanse bo go kocham i wiem ze on mnie tez. Tłumaczy mi ze dla mnie wiele lat był dobry, a ja tego nie doceniałam i coś w tym jest tyle ze tak jak ktoś wyżej napisał wolałabym żeby mnie zostawił w ciąży niż prowadzić własne śledztwa i dowiedzieć się takich rzeczy.. jeśli chodzi o terapie psycholog mówiła ze temat mamy przepracowany i ze ja teraz muszę pracować nad sobą, pracuje cały czas, chodzę na terapie ale to mi nic nie daje. Czytam książki o lęku.. nie wiem co mam jeszcze zrobić. Mam takie natręctwo dosłownie, oglądam hotele w których byli itp. To mnie meczy niesamowicie. Mam czasem takie poczucie ze stało sie, podjęłam jaka decyzje ze daje szanse a ciagle wracam do tego, użalam się, nie wiem jak to nazwać. Psycholog mówiła mi ze muszę podjąć decyzje albo w prawo albo w lewo ale mówiła ze po rozmowach z nim - bo były tez osobne rozmowy - żeby dać mu szanse jeśli tego chce i go kocham. Wiem ze jestem ciężkim człowiekiem i on to znosił wiele lat ale do cholery to nie był powód żeby zrobić coś takiego. Wiem ze on żałuje bo widzę to każdego dnia ale czasu nie cofnie 😔