[f8c2d375a73595a7890227cbb2d3acee309191de_62181c3c5fcdf]

[1=0f78e7ab4a87196fb8e6ee2 746a5f35dfd845f1c_5ee6abf 249ce5;86380551]Ale leczenie też nie zawsze daje efekty od razu, może nie dać prawdziwych efektów przez lata nawet. Zresztą same leki są niewiele warte, potrzebna jest też ogromna praca nad sobą i często pomoca psychologa. Nie każdy nadaje się na partnera osoby chorej. Mój wujek leczy się na depresję, bierze leki, chodzi na terapię...a efektów nie ma praktycznie wcale, od wielu lat, byłam nawet kilkukrotnie w szpitalu psychiatrycznym[/QUOTE]I co w związku z tym? Akurat na depresję leczy się z powodzeniem mnóstwo osób. Nie przesadzaj, to nie schizofrenia paranoidalna. Gdyby mój partner zaczął chorować na depresję to nie zostawiłabym go od tak. Tak samo nie zostawiłabym go, gdyby uległ wypadkowi i był niepełnosprawny. Jasne, życie wtedy bym miała łatwiejsze, ale jeżeli kogoś kochasz to nie wymieniasz w 5 sekund na nowszy model, bo stary szwankuje. Zwłaszcza jak jest nadzieja na 'naprawę'.

Żeby nie było - nie namawiam nikogo do zostania matką Teresą. Niech autorka podejmie decyzję w zgodzie ze sobą.