[martini.]

Nie jestem co prawda mamą, trafiłam tu przypadkiem, ale może Cię w jakimś stopniu pocieszy moja historia

Bo ja właśnie byłam taka, jak Twoje dziecko Tylko byłam trochę starsza, bo miałam 4-5 lat. I też istniał tylko tata, a mama była z konieczności bardziej. Tata mnie musiał wszędzie zabierać, bo jak nie to histeria totalna. Więc chodziłam na mecze piłki nożnej, koszykówki (kiedyś na jednym rozsypały mi się draże po całym boisku ), do pracy mnie czasem tata zabierał, bo się nie dało, nawet na legendarnych wyborach 20 lat temu byłam . Mało tego. Jak mój tata wychodził do pracy na 6 (lata osiemdziesiąte, wiadomo, ciężko i różnie bywało, wtedy pamiętam pracował na 3 zmiany), to ja stawałam na klatce (a mieszkam w wielorodzinnym bloku, na najwyższym piętrze) i darłam się w spazmach "tatusiu, nie zostawiaj mnie." Niezła reklama dla reszty rodziny prawda? Teraz się z tego śmiejemy, ale podejrzewam że wtedy, nikomu do śmiechu nie było Trwało to około roku, z tego co pamiętam, potem mi samo przeszło

I żeby nie było, oboje rodziców miałam zaangażowanych i zajmujących się dziećmi i tatę i mamę. Więc moje ciągoty nie wynikały z tego, że taty nie było, więc jak się pojawił, to nie chciałam, żeby wychodził. Nie, nie, to nie tak. Ja po prostu tak miałam .

Może Twój syn też właśnie taką fazę przechodzi i mu przejdzie. Niestety, nie mam pojęcia, czy da się na to jakoś wpłynąć.