[Lidoczka]

Cześć. Przyznaję, że trochę obawiam się Waszej reakcji zakładając ten wątek. Chorowałam na anoreksję bulimiczną. Jest już dobrze, ale oczywiście czasem wraca i nie wiem, czy minie tak całkowicie. Problem jest w tym, że nie umiem się z tym rozstać.
Półtora roku temu przyszłam do kościoła po 9 latach nie chodzenia tam, niewiary i nieufności. Po dwóch miesiącach odbyłam spowiedź generalną, bardzo trudną dla mnie, ale to był najpiękniejszy dzień mojego życia. Zaprowadziło mnie tam wyraźne wstawiennictwo św. Faustyny i przede wszystkim koronka do Miłosierdzia Bożego. Każdemu polecam tę piękną i napełniającą ufnością modlitwę.
I spojrzenie na Obraz Jezusa Miłosiernego jest dla mnie czymś cudownym. Czuję wtedy, że ta chwila jest wieczna, daje mi pragnienie Boga w sercu. Nie twierdzę, że to na pewno Was uzdrowi, nie z tą intencją założyłam temat, żeby Wam to wmawiać, bo sama wciąż mam pełno problemów ze sobą. Ale jestem też na swój sposób wolna, nigdy wcześniej, przed przyjściem do kościoła tego nie czułam, więc przychodzę codziennie, aby Pan Jezus napełnił mnie miłością. On jest ze mną i mimo wszystko jestem szczęśliwa.
I dlatego wybrałam ten dział, że jest mi bliski. Polecam też modlitwę do św. Rity ( w sprawach trudnych i beznadziejnych, tak się nazywa.) Ta modlitwa pomogła mojemu dziadkowi w chorobie nowotworowej. Może trochę odbiegłam od tematu, ale proszę, jeśli to możliwe, o pozostawienie mojego wątku w tym dziale, nie przenoszenie go do innego. Myślę, że tu pasuje. Życzę wszystkim zdrowia, pomocy od dobrych specjalistów i psychologów i żeby Was Miłosierny Jezus błogosławił.