[PtysiaM1208]

Jestem z nim prawie 4 miesiace wszystko jest niby dobrze, martwię o niego, pomagam mu, uwielbiam rozmawiać z nim i robić dla niego coś, chce się z nim spotykać, jest mi z nim dobrze, mamy takie same poglądy i humor, ale problem jest w tym że mam wątpliwości, że to nie to, że nie poczuje nic itp. Nie ma motylków, umierania z tęsknoty, emocji i uczuć jakiś. Nie chce go stracić, smutno mi jak o tym myślę że to koniec nie chce tego. Co ja mam zrobić? Czy to przez to że byłam parę razy zraniona i tak mam teraz? Czy to przez to może że mam zbyt kolorowy obraz miłości. Denerwuje mnie nie raz nieziemsko ale i taki zaraz mi przechodzi. Mamy jechać razem do Zakopanego i cieszę się. Jak mamy się spotkać zawsze się przygotowuje. Nie mam ochoty ciągle na seks i długie pocałunki. Czasem wolę posiedzieć albo poleżeć i pogadać albo iść na spacer czy spać. Czy to przyzwyczajenie? Czy to miłość? Czy to przyjdzie? Co robić? Chce z nim być i żeby to wyszło. Nie chce odpowiedzi typu ,,głupia jesteś i niedojrzała itp,, ps nie wiem co stało się z tamtym wątkiem więc zakładam jeszcze raz

---------- Dopisano o 21:40 ---------- Poprzedni post napisano o 21:39 ----------

W poprzednim wątku widzę tylko kropkę 🙁

---------- Dopisano o 21:54 ---------- Poprzedni post napisano o 21:40 ----------

Halo jest ktoś? :C