[honeybear]

Jakbym czytała o sobie!

Mam dokładnie to samo. Mój luby to pierwszy mężczyzna, przy którym czuję się tak dobrze - wcześniej w relacjach z płcią przeciwną byłam wiecznie nieszczęśliwa - wybierałam nieodpowiednie osoby i przez to cierpiałam. On jest cudowny. Inteligentny, czuły, wygadany, w moim typie (brązowooki brunet ), strasznie się nawzajem kręcimy i generalnie uwielbiam z nim spędzać czas - mam tzw. banana na twarzy na sam widok jego samochodu na mojej ulicy Świata poza mną nie widzi, troszczy się o mnie, ja o niego zresztą też. Martwię się czasem bardziej niż jego mama Nie wyobrażam już sobie bez niego życia.

Moje uczucie też jest takie "spokojne", nie czuję żadnego wiercenia w brzuchu na jego widok ani nic z tych rzeczy. Może to dlatego, że on mi daje poczucie pewnej stabilizacji - wiem, że nigdzie mi nie ucieknie, że mogę być już tej relacji pewna w 100%. Poza tym obydwoje czujemy się przy sobie bardzo swobodnie.

Doświadczyłam kiedyś wielkiej tęsknoty, bolów brzucha, stanów egzaltacji - czyli rzeczy kojarzonych z zakochaniem i powiem Ci, że przeszło równie szybko, co przyszło.