[paula1456]

47. „Nora” #9 – Katarzyna Puzyńska, 10/10

Czytać nie po kolei serię książek to tylko chyba ja tak uwielbiam. I robię to z czystą premedytacją i przyjemnością. Twórczość Katarzyny Puzyńskiej już miałam okazję poznać przy okazji lektury pierwszych tomów serii o mieszkańcach Lipowa, a tym razem nie wiedzieć czemu sięgnęłam dopiero po dziewiąty tom z kolei (a przeczytałam wcześniej jedynie trzy pierwsze z nich). Nie wiem, co mnie do tego konkretnie skłoniło, może sam tajemniczy tytuł, może niewiele zdradzająca okładka, fakt faktem jednak, że to uczyniłam i nie żałuję ani jednej minuty spędzonej z tą powieścią.
Berenika to dziewczyna, która wie czego chce i zawsze od razu to bierze od życia. Postanowiła znów uciec z domu. Jednak tym razem wszystko wygląda zupełnie inaczej niż wcześniej. Jedyny ślad po niej to koraliki bransoletki porzucone przy bramie do opuszczonego ośrodka. W te makabryczne wydarzenia zostaje zamieszany ojciec jednego z policjantów… Tymczasem na terenie Cichego Lasku dochodzi do makabrycznego odkrycia - w studni zostały porzucone trzy ofiary. Kto je zabił? Dlaczego? Czy kluczem do rozwiązania zagadki jest odnalezienie Bereniki? Co się tak naprawdę wydarzyło? I jak te wydarzenia łączą się z tymi z przeszłości, z roku dziewięćdziesiątego szóstego?
Katarzyna Puzyńska ponownie mnie nie zawiodła. Książka jest niezłym grubaskiem, a pomimo tego w ogóle nie czuć tu tej objętości. Akcja jest wartka i na każdym kroku czekają na czytelnika zaskakujące zwroty akcji. Ciekawym zabiegiem było podzielenie powieści na akty i sceny, niczym sztuka teatralna. Autorka nie skupia się jedynie na jednym bohaterze, możemy tu poznać perspektywę kilku bohaterów, co daje o wiele szerszy pogląd na sytuację rozgrywającą się tuż przed naszymi oczami. Ponownie są i dramaty ludzkie, zwyczajne szare życie, ale również mrożące krew w żyłach trupy i wydarzenia z przeszłości, które odbijają się echem w teraźniejszości. Jestem zdecydowanie, żeby Katarzyna Puzyńska pisała dalej powieści w tej serii, jak i inne książki, bowiem dysponuje ona naprawdę lekkim piórem, dzięki czemu lektura jej jakiejkolwiek powieści nie nudzi, a wręcz zabiera godziny z prędkością światła. Czy w końcu polubiłam Daniela Podgórskiego? Przepraszam, ale nie. No nie potrafię zrozumieć jego sposobu postępowania, myślenia i tego odbijania się pomiędzy Emilią a Wiktorią. Nawet jak już podejmie wydawać by się mogło ostateczną decyzję, to nie ma się wrażenia, że właśnie ona takową jest. Niezmiennie moją ulubienicą jest Klementyna Kopp, bardzo wyrazista postać, ale ukazująca w tym tomie, że również ma uczucia i potrafi za kimś tęsknić. Historia ta jest bardzo spójna, wszystko się łączy ze sobą logicznie, nie da się do niczego przyczepić.
Podsumowując, “Nora” to świetna powieść obyczajowo-kryminalna. Autorka skupia się w niej ponownie nie tylko na prowadzonym śledztwie, odkrywaniu tajemnic z przeszłości, ale także na poszczególnych postaciach, ich problemach i przeżyciach. I to jest właśnie piękne w tej serii - jest niezwykle życiowa. Myślę, że zarówno ten tom jak i pozostałe tomy jest czymś stworzonym dla fanów nietuzinkowych kryminałów, ale także dla osób, które rozpoczynają swoją zabawę z literaturą.