[madana]

W sumie wątpię, żeby to wszystko, co do Ciebie teraz piszemy, przemówiło Ci do rozsądku. Ty jesteś zafiksowana na punkcie "poświęcania się dla miłości", niby nie chcesz dla swoich dzieci takiego życia, no ale przecież "nie możesz bez niego żyć", niby pewnie coś Ci świta, że mamy rację, ale nie rzucisz go, "no bo go kochasz".

Ja też tak myślałam, jak chciałam rzucić mojego narkomana. Że "nie dam rady, przecież go kocham, nie wyobrażam sobie życia bez niego". Zerwałam, i co, żyję, mam się nienajgorzej.

- Kamino, opisujesz ten mechanizm, bo masz też o tym pojęcie, jak to działa; Ty mądrze odeszłaś , ale na razie nastawienie dziewczyny jest na zasadzie "kocham go o uratuję, dam jeszcze jedną szansę" (co zmieni się w szans wieeeele, mam tylko nadzieję, ze nie wpadnie na pomysł idiotyczny "dziecko go uratuje i zmieni".