[OnlyAMarshmallow]

Witam,
Jest to mój pierwszy poważniejszy wpis na forum i z góry uprzedzam, że wiem, iż nikt nie ułoży mojego życia za mnie, ale szukam jakiejś porady. Być może ktoś miał podobne rozsterki do moich.
Jestem tegoroczną maturzystką i od początku tego roku szkolnego nastawiałam się na studiowanie jakiejś filologii (norweska bądź szwedzka), a potem być może wyjazd za granicę (tak wiem, że filologia to nie kurs językowy). Od zawsze byłam związana bardziej z przedmiotami humanistycznymi i od czasu złożenia papierów do klasy językowej nie widziałam siebie w czymś innym. Teraz kiedy matura jest coraz bliżej i trzeba powoli się określić to zaczynam powoli popadać w straszne doły emocjonalne.
Od podstawówki byłam wzorową uczennicą, ale z początkiem liceum i ze zmianami w moim postrzeganiu polskiej edukacji zauważyłam, że szkoła zaczyna mnie męczyć. Kocham się uczyć dla siebie, ale kiedy zdałam sobie sprawę, że jednak te rzeczy, których się uczę nie będą mi potrzebne, a i na studiach też takie są, to straciłam już wszelką chęć do nauki. Męczy mnie uczenie się tylko tych teoretycznych rzeczy a brakuje bardziej nauki praktycznej, która przyda się w dorosłym życiu i w przyszłej pracy.
Chciałabym spróbować iść na studia filologiczne, ponieważ chcę chociaż wykazać jakąś chęć i spróbować czy to jest to czy nie. W głębi serca najchętniej poszłabym do szkoły policealnej a po jej ukończeniu wyjechać za granicę. Od zawsze przestrzegałam zasad i robiłam to co mi kazano i teraz trochę czuję się bezradna, że mogę sama zadecydować. Niestety, nie pójście na studia wiązałoby się właśnie z takim złamaniem zasad społecznych tzn. ten kto nie ma papierka nie znajdzie dobrej pracy i będzie wiecznym popychadłem.
Czy ktoś miał kiedyś podobne przemyślenia i rozsterki i mógłby podzielić się swoimi doświadczeniami? Czy uważacie, że skończenie szkoły policealnej i wyjazd za granicę to dobry pomysł, czy jednak nie opłaca się już wyjeżdżać do innego kraju, żeby żyć godnie i wiedzieć za co pracować?