Facet nie spełniający oczekiwań, nie potrafię się rozstać na dobre.

[Lady09]

Tak jak w tytule
Jestem z mężczyzną ponad rok. To pierwszy facet w moim życiu, któremu tak zależy, dobry, pomocny, czuły, opiekuńczy, ciepły, zaangażowany. To są cechy , których zawsze szukałam w mężczyźnie.
No a teraz druga strona medalu.
Z czasem trwania naszego związku wyszły na jaw różne rzeczy, których pan o sobie nie powiedział (jak twierdzi nie chciał mnie stracić a swoją obecną sytuację- zero oszczędności i ustabilizowania w wieku 35 lat- tłumaczył, że się podłamał po poprzednim rozstaniu, gdzie zainwestował sporo a zostawił wszystko ex). Odkąd się poznaliśmy dorabiał w różnych pracach , ale długo w nich też nie pozostawał, albo on rezygnował albo pracodawca mu nie przedłużał. To spowodowało moje obawy, że jak coś jest dobrze to jednak z powrotem się cofa. Od nowego roku ma pracę, kiepsko płatną,poniżej jego kwalifikacji i wykształcenia ale powiedział, że tam pozostanie a będzie szukał innej . Wiem, że narazie tego nie robi, wraca padnięty wieczorem ze swojej. Ostatnio dowiedziałam się też że ma spore długi- co spotęgowało,że nie czuję się bezpiecznie.Nie ma planu jak je spłacić.
Chciałabym jednak się poradzić w innej rzeczy. Ja na logikę jestem przekonana, że ten związek nie spełnia moich potrzeb, ale nie potrafię tego zakończyć. Tu wychodzą moje inne lęki i obawy: niedługo będę mieć 37 lat, do tej pory nie spotkałam nikogo zaangażowanego. Są dni kiedy wydaję mi się, że sobie poradzę i zajmuję się swoimi pasjami, mówię mu że to nie ma sensu a za chwilę płaczę, bo np jak mam problem czy jestem chora to on jest jedyną osobą , która rzuci wszystko żeby przy mnie być.... i stęskniona kontaktuję się z nim. On oczywiście też nie ułatwia, bo on nie chce rozstania. Ale jednocześnie nie ma jakiegoś planu jak wyobraża sobie naszą przyszłość przy jego sytuacji. Te wahania są non stop i nie potrafię podjąć decyzji.

[Frezja__]

Napisane przez Lady09

Tak jak w tytule
Jestem z mężczyzną ponad rok. To pierwszy facet w moim życiu, któremu tak zależy, dobry, pomocny, czuły, opiekuńczy, ciepły, zaangażowany. To są cechy , których zawsze szukałam w mężczyźnie.
No a teraz druga strona medalu.
Z czasem trwania naszego związku wyszły na jaw różne rzeczy, których pan o sobie nie powiedział (jak twierdzi nie chciał mnie stracić a swoją obecną sytuację- zero oszczędności i ustabilizowania w wieku 35 lat- tłumaczył, że się podłamał po poprzednim rozstaniu, gdzie zainwestował sporo a zostawił wszystko ex). Odkąd się poznaliśmy dorabiał w różnych pracach , ale długo w nich też nie pozostawał, albo on rezygnował albo pracodawca mu nie przedłużał. To spowodowało moje obawy, że jak coś jest dobrze to jednak z powrotem się cofa. Od nowego roku ma pracę, kiepsko płatną,poniżej jego kwalifikacji i wykształcenia ale powiedział, że tam pozostanie a będzie szukał innej . Wiem, że narazie tego nie robi, wraca padnięty wieczorem ze swojej. Ostatnio dowiedziałam się też że ma spore długi- co spotęgowało,że nie czuję się bezpiecznie.Nie ma planu jak je spłacić.
Chciałabym jednak się poradzić w innej rzeczy. Ja na logikę jestem przekonana, że ten związek nie spełnia moich potrzeb, ale nie potrafię tego zakończyć. Tu wychodzą moje inne lęki i obawy: niedługo będę mieć 37 lat, do tej pory nie spotkałam nikogo zaangażowanego. Są dni kiedy wydaję mi się, że sobie poradzę i zajmuję się swoimi pasjami, mówię mu że to nie ma sensu a za chwilę płaczę, bo np jak mam problem czy jestem chora to on jest jedyną osobą , która rzuci wszystko żeby przy mnie być.... i stęskniona kontaktuję się z nim. On oczywiście też nie ułatwia, bo on nie chce rozstania. Ale jednocześnie nie ma jakiegoś planu jak wyobraża sobie naszą przyszłość przy jego sytuacji. Te wahania są non stop i nie potrafię podjąć decyzji.

To niech będzie Twoim przyjacielem, ale nie partnerem.

Ma długi, ma olewacki stosunek do swojej sytuacji. Jeśli zaczniecie prowadzić wspólne gospodarstwo domowe, albo dojdą dzieci to utoniesz w jego długach.

[Anka4455]

miałam takiego faceta tez miał długi małe tego robił większe( karty kredytowe, debet na koncie, kredyty) masakra i to wszystko brał w tajemnicy przede mna (mieszkalismy razem). Jak się dowiedziałam o tym wszystkim tłumaczył się że musiał naprawić auto i że długi same się spałacą (miał 27 lat)
takie podejście jest nieodpowiedzialne, też ciężko byłami się z nim rozstać ale żadne rozmowy prośby nie pomagały w końcu zdecydowałam się odejść, mimi jego próśb, płaczów nie wróciłam do niego i dopiero teraz wiem że to była najlepsza decyzja w moim życiu że się rozstaliśmy.

[meviare]

Napisane przez Lady09

Tak jak w tytule
Jestem z mężczyzną ponad rok. To pierwszy facet w moim życiu, któremu tak zależy, dobry, pomocny, czuły, opiekuńczy, ciepły, zaangażowany. To są cechy , których zawsze szukałam w mężczyźnie.
No a teraz druga strona medalu.
Z czasem trwania naszego związku wyszły na jaw różne rzeczy, których pan o sobie nie powiedział (jak twierdzi nie chciał mnie stracić a swoją obecną sytuację- zero oszczędności i ustabilizowania w wieku 35 lat- tłumaczył, że się podłamał po poprzednim rozstaniu, gdzie zainwestował sporo a zostawił wszystko ex). Odkąd się poznaliśmy dorabiał w różnych pracach , ale długo w nich też nie pozostawał, albo on rezygnował albo pracodawca mu nie przedłużał. To spowodowało moje obawy, że jak coś jest dobrze to jednak z powrotem się cofa. Od nowego roku ma pracę, kiepsko płatną,poniżej jego kwalifikacji i wykształcenia ale powiedział, że tam pozostanie a będzie szukał innej . Wiem, że narazie tego nie robi, wraca padnięty wieczorem ze swojej. Ostatnio dowiedziałam się też że ma spore długi- co spotęgowało,że nie czuję się bezpiecznie.Nie ma planu jak je spłacić.
Chciałabym jednak się poradzić w innej rzeczy. Ja na logikę jestem przekonana, że ten związek nie spełnia moich potrzeb, ale nie potrafię tego zakończyć. Tu wychodzą moje inne lęki i obawy: niedługo będę mieć 37 lat, do tej pory nie spotkałam nikogo zaangażowanego. Są dni kiedy wydaję mi się, że sobie poradzę i zajmuję się swoimi pasjami, mówię mu że to nie ma sensu a za chwilę płaczę, bo np jak mam problem czy jestem chora to on jest jedyną osobą , która rzuci wszystko żeby przy mnie być.... i stęskniona kontaktuję się z nim. On oczywiście też nie ułatwia, bo on nie chce rozstania. Ale jednocześnie nie ma jakiegoś planu jak wyobraża sobie naszą przyszłość przy jego sytuacji. Te wahania są non stop i nie potrafię podjąć decyzji.

Autorko, najlepiej będzie jak się z tym Panem rozstaniesz. Może na Ciebie ściągnąć masę problemów. Zostańcie jak już przyjaciółmi.

[Lady09]

Dzięki za odpowiedzi

Myślałam o pozostaniu przyjaciółmi, jednak nie wiem czy nie lepiej na początku ograniczyć kontakty, bo dla niego nasze spotkania bedą wciąż nadzieją, że wszystko mu znów wybaczę (już tak raz było) a i też sama nigdy nie ruszę swoją drogą aby sobie ułożyć jeszcze życie.

Jak to u Was było w praktyce po rozstaniu? Jak sobie radziłyście z tęsknotą, tzw. pustką? Nie mam doświadczenia, bo zwykle było tak u mnie że facet kończył kontakt, więc musiałam się dopasować do zaistniałej sytuacji;-) Obecny nie chce kończyć kontaktu i mu zależy więc ja się ciągle łamię. Ale zdaję sobie sprawę, że z nim nie stworzę takiego związku jaki mi sie marzy, przynajmniej w najbliższym czasie.

[d61abbce58b52fe45ffe444afc51ca0ea3c11859_65540a44484ab]

Napisane przez Lady09

Tak jak w tytule
Jestem z mężczyzną ponad rok. To pierwszy facet w moim życiu, któremu tak zależy, dobry, pomocny, czuły, opiekuńczy, ciepły, zaangażowany. To są cechy , których zawsze szukałam w mężczyźnie.
No a teraz druga strona medalu.
Z czasem trwania naszego związku wyszły na jaw różne rzeczy, których pan o sobie nie powiedział (jak twierdzi nie chciał mnie stracić a swoją obecną sytuację- zero oszczędności i ustabilizowania w wieku 35 lat- tłumaczył, że się podłamał po poprzednim rozstaniu, gdzie zainwestował sporo a zostawił wszystko ex). Odkąd się poznaliśmy dorabiał w różnych pracach , ale długo w nich też nie pozostawał, albo on rezygnował albo pracodawca mu nie przedłużał. To spowodowało moje obawy, że jak coś jest dobrze to jednak z powrotem się cofa. Od nowego roku ma pracę, kiepsko płatną,poniżej jego kwalifikacji i wykształcenia ale powiedział, że tam pozostanie a będzie szukał innej . Wiem, że narazie tego nie robi, wraca padnięty wieczorem ze swojej. Ostatnio dowiedziałam się też że ma spore długi- co spotęgowało,że nie czuję się bezpiecznie.Nie ma planu jak je spłacić.
Chciałabym jednak się poradzić w innej rzeczy. Ja na logikę jestem przekonana, że ten związek nie spełnia moich potrzeb, ale nie potrafię tego zakończyć. Tu wychodzą moje inne lęki i obawy: niedługo będę mieć 37 lat, do tej pory nie spotkałam nikogo zaangażowanego. Są dni kiedy wydaję mi się, że sobie poradzę i zajmuję się swoimi pasjami, mówię mu że to nie ma sensu a za chwilę płaczę, bo np jak mam problem czy jestem chora to on jest jedyną osobą , która rzuci wszystko żeby przy mnie być.... i stęskniona kontaktuję się z nim. On oczywiście też nie ułatwia, bo on nie chce rozstania. Ale jednocześnie nie ma jakiegoś planu jak wyobraża sobie naszą przyszłość przy jego sytuacji. Te wahania są non stop i nie potrafię podjąć decyzji.

Czyli generalnie okłamał cię dla własnej korzyści.
I ty masz dylematy jak rozwiązać tę sytuację?

[efflorescence]

Autorko, piszesz, że masz 37 lat. Czy planujesz mieć dzieci? Jeśli nie, a finansowo sama dobrze sobie radzisz, to możesz też uznać, że jego długi to jego sprawa i się w to po prostu nie mieszać. Nie martwić, ale i nie pożyczać. Pytanie tylko, czy będziesz w stanie odmawiać, jeśli będzie prosił o pieniądze lub inną materialną pomoc, albo dawał do zrozumienia, że tego oczekuje.

[Lady09]

Hej dziewczyny, wracam do mojego starego wątku. Niestety przez miniony rok dalej trwaliśmy w takim trochę zawieszeniu. On czeka cały czas aż ja się w pełni zaangażuję, ja go trzymałam troszkę na dystans, i tak zleciały miesiące..
Co do pracy to u niego się unormowała sytuacja, ale ja dalej nie czuję się spokojnie, przez minione różne sytuacje, a do tego doszła moja niechęć do wspólnych zbliżeń, obawiam się założenia wspólnego gospodarstwa oraz rodziny (przeczucie, że większość spadła by na moje barki z obowiązkami domowymi i kwestią finansową). Jednak lata robią swoje i paraliżuje mnie myśl o tym, że miałabym go nigdy już nie zobaczyć, nie usłyszeć, nie jestem w stanie ani zerwać ani się zdecydować na wspólne życie pod 1 dachem. Może coś podpowiecie, może ktoś miała takie doświadczenia i sobie poradził

[kennedy]

Napisane przez Lady09

Hej dziewczyny, wracam do mojego starego wątku. Niestety przez miniony rok dalej trwaliśmy w takim trochę zawieszeniu. On czeka cały czas aż ja się w pełni zaangażuję, ja go trzymałam troszkę na dystans, i tak zleciały miesiące..
Co do pracy to u niego się unormowała sytuacja, ale ja dalej nie czuję się spokojnie, przez minione różne sytuacje, a do tego doszła moja niechęć do wspólnych zbliżeń, obawiam się założenia wspólnego gospodarstwa oraz rodziny (przeczucie, że większość spadła by na moje barki z obowiązkami domowymi i kwestią finansową). Jednak lata robią swoje i paraliżuje mnie myśl o tym, że miałabym go nigdy już nie zobaczyć, nie usłyszeć, nie jestem w stanie ani zerwać ani się zdecydować na wspólne życie pod 1 dachem. Może coś podpowiecie, może ktoś miała takie doświadczenia i sobie poradził

Brjbe zobacz swoj pierwszy post. Czas mija a ty.nafal stoisz w miejscu, nie zal ci?

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[PoPoo]

Mysle, ze go kochasz i powinnas do niego wrocic.
Kobieto masz 37 lat, jesli chcesz miec dzieci to ostatni dzwonek

[faf3d67d51656f0b2bcdb9f98a45434bc3aa12e6]

Napisane przez PoPoo

Mysle, ze go kochasz i powinnas do niego wrocic.
Kobieto masz 37 lat, jesli chcesz miec dzieci to ostatni dzwonek

Pytanie tylko czy on ją kocha
No ale nie powinna mieć dziecka z byle kim

[fanaberie_agness]

Napisane przez kennedy

Brjbe zobacz swoj pierwszy post. Czas mija a ty.nafal stoisz w miejscu, nie zal ci?

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

Niepodejmowanie ryzyka.png

Napisane przez kennedy

Brjbe zobacz swoj pierwszy post. Czas mija a ty.nafal stoisz w miejscu, nie zal ci?

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

Napisane przez PoPoo

Mysle, ze go kochasz i powinnas do niego wrocic.
Kobieto masz 37 lat, jesli chcesz miec dzieci to ostatni dzwonek

?????

Aż mi chrupek z buzi wypadł. Serio??
To posiadanie dziecka - z jakimkolwiek mężczyzną - to jedyny cel życia kobiety? I śpiesz się, bo to ostatni dzwonek... nikt Cię już później nie zapłodni? Jezu.....
Przeraża mnie takie podejście. W konsekwencji powoduje wiele nieszczęść, frustracji i problemów życiowych - gdy się kobieta zwiąże z nieodpowiednim mężczyzną i mają dzieci. Bo dzieci później najbardziej na tym cierpią.
Ma 37 lat. Pełnia życia! Ja mam 36, od kilku lat jestem bez faceta -i bez dzieci. Zaczynam dopiero, po latach kryzysu, od nowa. I wcale nie żałuję. Jestem wolna, dokształcam się, spełniam ambicje i marzenia, przeprowadzam się, cieszę się życiem. Poznam jeszcze wspaniałego faceta i będziemy tylko dla siebie. Dziecko to nie jest jakiś odgórny nakaz... a jak nie spełnisz swojej macierzyńskiej "powinności" - bo np. "nie zdążysz"to będzie jakaś kara... będziesz mniej wartościową kobietą. Please....

[kennedy]

Napisane przez fanaberie_agness

Załącznik 7564191




?????

Aż mi chrupek z buzi wypadł. Serio??
To posiadanie dziecka - z jakimkolwiek mężczyzną - to jedyny cel życia kobiety? I śpiesz się, bo to ostatni dzwonek... nikt Cię już później nie zapłodni? Jezu.....
Przeraża mnie takie podejście. W konsekwencji powoduje wiele nieszczęść, frustracji i problemów życiowych - gdy się kobieta zwiąże z nieodpowiednim mężczyzną i mają dzieci. Bo dzieci później najbardziej na tym cierpią.
Ma 37 lat. Pełnia życia! Ja mam 36, od kilku lat jestem bez faceta -i bez dzieci. Zaczynam dopiero, po latach kryzysu, od nowa. I wcale nie żałuję. Jestem wolna, dokształcam się, spełniam ambicje i marzenia, przeprowadzam się, cieszę się życiem. Poznam jeszcze wspaniałego faceta i będziemy tylko dla siebie. Dziecko to nie jest jakiś odgórny nakaz... a jak nie spełnisz swojej macierzyńskiej "powinności" - bo np. "nie zdążysz"to będzie jakaś kara... będziesz mniej wartościową kobietą. Please....

Zle skopiowalas-ta druga wiadomosc nie jet moja.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[fanaberie_agness]

Napisane przez kennedy

Brjbe zobacz swoj pierwszy post. Czas mija a ty.nafal stoisz w miejscu, nie zal ci?

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

Napisane przez kennedy

Zle skopiowalas-ta druga wiadomosc nie jet moja.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

Przepraszam,już poprawione.

[ruda_beksa]

Kochasz go w ogóle? Bo dużo piszesz o finansach i o lęku przed samotnością, ale o uczuciach w stosunku do niego niewiele. Jak wyglądają twoje finanse? Masz stabilną sytuację? Możesz być w związku i zachować rozdzielność majątkową, spisać intercyzę. Przecież nie musicie mieć wspólnych finansów Co do obowiązków domowych, tutaj musielibyście się dotrzeć i dogadać. Ale tak na razie to tylko marnujesz czas, trzymając go na dystans i nie dając sobie szansy na znalezienie kogoś innego. Trzeba podjąć decyzję - w te albo wewte.

[Katia525]

Napisane przez PoPoo

Mysle, ze go kochasz i powinnas do niego wrocic.
Kobieto masz 37 lat, jesli chcesz miec dzieci to ostatni dzwonek

Tak, bo milosc z autorki strony wynagrodzi beznadziejnosc tego zwiazku i braku wspolnych celow, poczucia bezpieczenstwa. Bo trzeba zrobic sobie bejbika (to na pewno uratuje ten mizerny zwiazek, ktory prawie nie istnieje), z byle kim, aby byly portki i bejbik.

[PoPoo]

Oni od roku się nie moga rozstać, wiec logiczne że miedzy nimi coś jest...
moga przepracowac problemy i byc razem

Co do dziecka, na poczatku zdania napisałam "JEŚLI chcesz miec dziecko..", ale widze ze nikt nie wyłapał i od razu zarzuty ze to nie jedyny cel życia Polecam spokojnie czytac tekst ktory sie cytuje

odniosłam sie głównie do wieku - autorka ma tylko pare lat do menopauzy, wiec na naturalne zapłodnienie ma ostatni dzwonek

[Katia525]

Napisane przez PoPoo

Oni od roku się nie moga rozstać, wiec logiczne że miedzy nimi coś jest...
moga przepracowac problemy i byc razem

Co do dziecka, na poczatku zdania napisałam "JEŚLI chcesz miec dziecko..", ale widze ze nikt nie wyłapał i od razu zarzuty ze to nie jedyny cel życia Polecam spokojnie czytac tekst ktory sie cytuje

odniosłam sie głównie do wieku - autorka ma tylko pare lat do menopauzy, wiec na naturalne zapłodnienie ma ostatni dzwonek

Masz rendgen w oczach czy usg, ze po wpisie wiesz ile lat plodnosci zostalo autorce i kiedy bedzie miala menopauze?

Tak, bo milosc wszystko sklei, a najlepiej bejbik

Ja znam pare, ktora nie moze sie rozstac, a nawet sie nie lubia. Tkwia w tym tyle lat, nawet nie chca wspolnej przyszlosci, wiec to nie swiadczy o milosci. Autorka nawet nie chce zblizen, odpycha ja, a dzieci nie robi sie przez paczkowanie

[faf3d67d51656f0b2bcdb9f98a45434bc3aa12e6]

Napisane przez PoPoo

Oni od roku się nie moga rozstać, wiec logiczne że miedzy nimi coś jest...
moga przepracowac problemy i byc razem

Co do dziecka, na poczatku zdania napisałam "JEŚLI chcesz miec dziecko..", ale widze ze nikt nie wyłapał i od razu zarzuty ze to nie jedyny cel życia Polecam spokojnie czytac tekst ktory sie cytuje

odniosłam sie głównie do wieku - autorka ma tylko pare lat do menopauzy, wiec na naturalne zapłodnienie ma ostatni dzwonek

Może po prostu oboje boją się być sami, albo są od siebie uzależnieni. Na miłość to nie wygląda.

Taa, bo Ty wiesz ile jej lat zostało do menopauzy...Wiesz, że menopauza najczęściej pojawia się dopiero między 45-50 roku życia?

[fanaberie_agness]

Napisane przez PoPoo

Oni od roku się nie moga rozstać, wiec logiczne że miedzy nimi coś jest...
moga przepracowac problemy i byc razem

Co do dziecka, na poczatku zdania napisałam "JEŚLI chcesz miec dziecko..", ale widze ze nikt nie wyłapał i od razu zarzuty ze to nie jedyny cel życia Polecam spokojnie czytac tekst ktory sie cytuje

odniosłam sie głównie do wieku - autorka ma tylko pare lat do menopauzy, wiec na naturalne zapłodnienie ma ostatni dzwonek

Ile Ty masz lat PoPoo, że wnosisz, że w wieku 37-38 lat jest już parę lat do menopauzy?? Kobieta zdolna jest rodzić dzieci do 48. roku życia. Moja koleżanka z pracy zaszła w ciążę mając 44, a sięgając jeszcze wyżej, to Janet Jackson urodziła mając 50.

Więc JEŚLI autorka posta bardzo chce mieć dziecko(o czym chyba nawet nie wspomniała, a usiłuje jej się to tutaj wmówić ), a nie ma np. Hashimoto, to ma jeszcze szmat czasu.

Ja myślę, że problem leży w tym, że boi się być sama. Brak w niej wiary, że jeszcze ktoś ją pokocha.
A tu nie trzeba się niczego bać. Zadbać o siebie, kupić nowe szpilki i na podbój świata!

[Lady09]

Dziękuję za odpowiedzi;-)
Otóż mną targają sprzeczne uczucia. Kocham go, dobrze się rozumiemy, dużo rozmawiamy, mamy podobne poczucie humoru a jednocześnie czuję niechęć do wicia z nim gniazdka;-). Ja jestem osobą bardziej odpowiedzialną i obowiązkową, on prowadzi beztroski tryb życia, nie przywiązuje dużej uwagi do zdrowia i materii.
Co do dziecka- jak pewnie większość kobiet, chciałabym doświadczyć macierzyństwa ale z nim nie potrafię się zdecydować na ten krok ani na wspólny dom- mam wrażenie, że, gdybyśmy mieli dziecko rosłaby mnie we frustracja, że na mnie by spadła większość obowiązków domowych. Podam może przykład: on nie przywiązuje uwagi do tego, że jest bałagn, pranie do zrobienia, zadbać o to aby było coś na obiad.. Jak go prosiłam o coś to nie odmawiał wprost ale zwlekał na tyle, że ja za ten czas już sobie posprzątałam. Ostatnio powiedzial parę razy, że on nie widzi sensu mi pomagać w domowych sprawach jak go trzymam na dystans w tym związku- co przyjęłam za logiczne, tylko nie wiem czy słusznie czuję się winna, że sama do tych zachowań doprowadzam czy on byłby taki sam bez mojego dystansu..?
I tak macie rację, boję się, że zostanę sama, że stracę najbliższą mi osobę a niekoniecznie będzie mi dane jeszcze macierzyństwo czy "lepszy" związek.

[agnieszka_agnes]

Napisane przez Lady09

Dziękuję za odpowiedzi;-)
Otóż mną targają sprzeczne uczucia. Kocham go, dobrze się rozumiemy, dużo rozmawiamy, mamy podobne poczucie humoru a jednocześnie czuję niechęć do wicia z nim gniazdka;-). Ja jestem osobą bardziej odpowiedzialną i obowiązkową, on prowadzi beztroski tryb życia, nie przywiązuje dużej uwagi do zdrowia i materii.
Co do dziecka- jak pewnie większość kobiet, chciałabym doświadczyć macierzyństwa ale z nim nie potrafię się zdecydować na ten krok ani na wspólny dom- mam wrażenie, że, gdybyśmy mieli dziecko rosłaby mnie we frustracja, że na mnie by spadła większość obowiązków domowych.
I tak macie rację, boję się, że zostanę sama, że stracę najbliższą mi osobę a niekoniecznie będzie mi dane jeszcze macierzyństwo czy "lepszy" związek.

Trudna sytuacja między sercem a rozumem. Zawsze można czegoś żałować i dopóki jedno z tych dwóch nie ustąpi, trudno będzie dokonać jakiegoś kroku na przód, na coś się zdecydować. Rozmowa - myslę, że nie jedna rozmowa was czeka. Tak na poważnie. Trzeba faceta zmusić do większej dojrzałości. A jeśli nie... Lepiej podjąć jedną ciężką decyzję niż przez całe życie kwestionować związek, poczucie bezpieczeństwa i tak dalej.

[faf3d67d51656f0b2bcdb9f98a45434bc3aa12e6]

Napisane przez Lady09

Dziękuję za odpowiedzi;-)
Otóż mną targają sprzeczne uczucia. Kocham go, dobrze się rozumiemy, dużo rozmawiamy, mamy podobne poczucie humoru a jednocześnie czuję niechęć do wicia z nim gniazdka;-). Ja jestem osobą bardziej odpowiedzialną i obowiązkową, on prowadzi beztroski tryb życia, nie przywiązuje dużej uwagi do zdrowia i materii.
Co do dziecka- jak pewnie większość kobiet, chciałabym doświadczyć macierzyństwa ale z nim nie potrafię się zdecydować na ten krok ani na wspólny dom- mam wrażenie, że, gdybyśmy mieli dziecko rosłaby mnie we frustracja, że na mnie by spadła większość obowiązków domowych. Podam może przykład: on nie przywiązuje uwagi do tego, że jest bałagn, pranie do zrobienia, zadbać o to aby było coś na obiad.. Jak go prosiłam o coś to nie odmawiał wprost ale zwlekał na tyle, że ja za ten czas już sobie posprzątałam. Ostatnio powiedzial parę razy, że on nie widzi sensu mi pomagać w domowych sprawach jak go trzymam na dystans w tym związku- co przyjęłam za logiczne, tylko nie wiem czy słusznie czuję się winna, że sama do tych zachowań doprowadzam czy on byłby taki sam bez mojego dystansu..?
I tak macie rację, boję się, że zostanę sama, że stracę najbliższą mi osobę a niekoniecznie będzie mi dane jeszcze macierzyństwo czy "lepszy" związek.

Według mnie zbyt mocno się różnicie. Jeśli nie czujesz, że to z nim chcesz "wić gniazdko" to chyba znaczy, że to jednak nie ten. Facet wydaje sie nieodpowiedzialny i niedojrzały

[zielony_smok]

Napisane przez Lady09

Tak jak w tytule
Jestem z mężczyzną ponad rok. To pierwszy facet w moim życiu, któremu tak zależy, dobry, pomocny, czuły, opiekuńczy, ciepły, zaangażowany. To są cechy , których zawsze szukałam w mężczyźnie.
No a teraz druga strona medalu.
Z czasem trwania naszego związku wyszły na jaw różne rzeczy, których pan o sobie nie powiedział (jak twierdzi nie chciał mnie stracić a swoją obecną sytuację- zero oszczędności i ustabilizowania w wieku 35 lat- tłumaczył, że się podłamał po poprzednim rozstaniu, gdzie zainwestował sporo a zostawił wszystko ex). Odkąd się poznaliśmy dorabiał w różnych pracach , ale długo w nich też nie pozostawał, albo on rezygnował albo pracodawca mu nie przedłużał. To spowodowało moje obawy, że jak coś jest dobrze to jednak z powrotem się cofa. Od nowego roku ma pracę, kiepsko płatną,poniżej jego kwalifikacji i wykształcenia ale powiedział, że tam pozostanie a będzie szukał innej . Wiem, że narazie tego nie robi, wraca padnięty wieczorem ze swojej. Ostatnio dowiedziałam się też że ma spore długi- co spotęgowało,że nie czuję się bezpiecznie.Nie ma planu jak je spłacić.
Chciałabym jednak się poradzić w innej rzeczy. Ja na logikę jestem przekonana, że ten związek nie spełnia moich potrzeb, ale nie potrafię tego zakończyć. Tu wychodzą moje inne lęki i obawy: niedługo będę mieć 37 lat, do tej pory nie spotkałam nikogo zaangażowanego. Są dni kiedy wydaję mi się, że sobie poradzę i zajmuję się swoimi pasjami, mówię mu że to nie ma sensu a za chwilę płaczę, bo np jak mam problem czy jestem chora to on jest jedyną osobą , która rzuci wszystko żeby przy mnie być.... i stęskniona kontaktuję się z nim. On oczywiście też nie ułatwia, bo on nie chce rozstania. Ale jednocześnie nie ma jakiegoś planu jak wyobraża sobie naszą przyszłość przy jego sytuacji. Te wahania są non stop i nie potrafię podjąć decyzji.

Tego jest zbyt dużo i zbyt dużo rzeczy składa się na to, że możesz faktycznie nie czuć się ani komfortowo ani zbyt bezpiecznie w tym związku. Zostańcie na razie po prostu przyjaciółmi, może to go otrzeźwi, jeśli zobaczy, że naprawdę nie żartujesz i dopóki się nie zmieni, nie wrócisz do niego po prostu. A to też jest dla ciebie dobre Autorko, bo będziesz mogła spojrzeć na sytuację z dystansu i sama ocenić, czy to co robi, czy podejmuje jakieś kroki ku waszej przyszłości. Nie kieruj się tym, że płacze, lamentuje - Miał dość czasu na to, żeby się ogarnąć i pokazać ci, że możesz czuć się przy nim bezpiecznie.