Mam dużo młodszego kierownika i źle się z tym czuję

[archimonde]

Hej



Zanim zwyzywacie mnie od zawistnych zgorzkniałych starych bab (jak członkowie grupy facebooka, gdzie wcześniej to wstawiłam) chociaż spróbujcie spojrzeć na to z mojej perspektywy…



Mam 29 lat, pod koniec roku będzie trójka z przodu. Ostatnia dekada była dla mnie ciężka. Problemy rodzinne, zdrowotne, finansowe. Opóźniło mi to edukację. Mam tylko licencjat. Zaczęty dopiero 2 lata po liceum i zrobiony w dwa lata. Chwilę siedziałam w domu rodzinnym na utrzymaniu rodziców (nie ucząc się i nie pracując, bo byłam chora). Mam 29 lat, ale wciąż mieszkam z rodzicami, bo mnie po prostu nie stać na wynajem/kredyt hipo. Nie jestem i nigdy nie byłam w żadnym związku, więc dzieci oczywiście też jeszcze nie mam.



Miałam dość wielu pracodawców. Wiele prac nie wypaliło i to niekoniecznie z mojej winy. Wiem, jak to brzmi z boku („pewnie coś z nią nie tak”). Miałam kilka byle jakich prac na krótki moment, które źle wyglądają w CV, ale musiałam iść gdziekolwiek NA JUŻ, bo potrzebowałam pieniędzy. Miałam więcej niż jedną sytuację, gdzie pracodawca mnie oszukał - warunki pracy nie odpowiadały treści umowy i obietnicom z rekrutacji. Albo słuchałam, że „nie pasujesz mi, nic z tego nie będzie” i potem byłam zwolniona, bo „ktoś” w białych rękawiczkach podłożył mi świnię, żeby znaleźć na mnie haka… chyba nie muszę pisać, jak takie coś wpływa na samoocenę. Raz mnie wywalili, bo jako jedyna oblałam egzamin na szkoleniu wstępnym. Na studiach byłam ofiarą mobbingu ze strony wysoko postawionego profesora, przez co miałam długie załamanie nerwowe, które bardzo źle odbiło się na moim życiorysie. Przełom lat 24/25 był dla mnie ciężki. Kilkumiesięczne bezrobocie, długi, choroby, na utrzymaniu rodziców wieku 29. Czuję się jak porażka. W lutym zaczęłam pracę. Biurowa, korpo. Praca jest super. Fajny dojazd, fajni ludzie, fajne kierownictwo, ok pieniądze, robię targety, praca lekka i bezstresowa. Niby żyć nie umierać. Większość zespołu jest młodsza ode mnie, ale jest mi to obojętne.



Mój kierownik jest 9 lat młodszy ode mnie i strasznie mi to siada na psychikę. Byłam przekonana, że jest conajmniej w moim wieku przez wygląd, zachowanie etc. Byłam w szoku, jak się dowiedziałam, że 9 lat młodszy. Po maturze wyjechał na chwilę do pracy za granicę, wrócił i zaczął pracę u nas i dostał awans na kierownika. Nazwijcie mnie zgorzkniałą starą babą, ale strasznie źle się z tym czuję. Ja jestem starsza, po studiach (on w tym wieku nie może jeszcze mieć żadnego dyplomu) i nikt mnie nigdy nie awansował, a wręcz byłam zwalniana. A on se przychodzi do pierwszej pracy i cyk, kierownik. O nepotyźmie raczej nie ma mowy, bo nie pochodzi z wpływowej rodziny. I tak po prostu on jest mega inteligentny, ogarnięty i po prostu dobrze sobie radzi, przez co czuję się jak totalne zero, bo ja w jego wieku taka nie byłam, a wręcz wciąż taka nie jestem. No i fakt, że mam się słuchać typa prosto z liceum, czy tam technikum, źle się z tym czuję. Ja mam z nim dobre relacje oczywiście w pracy, ale nie poradzę, że źle się z tym czuję i aż rozważam wizytę u psychologa bo mega mi to siada na psychikę. Czuję się jak śmieć w jego towarzystwie. No i fakt, że on w wieku 21 dobrze zarabia, mieszka sam, jest samodzielny, a ja w wieku 30 ciągle z rodzicami z pensją niewiele wyższą od krajowej. Potrzebowałam się wypłakać, ot tak. Jak myślałam, że jest w moim wieku, to miał na niego wywalone i o nim nie myślałam, normalnie z nim rozmawiałam, a odkąd się dowiedziałam, że jest tak młody, to myślę o tym 24/7 i wręcz czuję się upokorzona przebywaniem w samym jego towarzystwie i nie lubię z nim gadać. Jest dla mnie miły i profesjonalny, nie jestem w stanie nic zarzucić. Ale mam takie paranoje, że pewnie prywatnie śmieje się ze mnie „że jestem stara baba na niskim stanowisku więc pewnie jestem mega tępa i nieogarnięta i mną gardzi z tego powodu”. Na serio chyba pójdę do psychologa.

[Antoiineette]

Podziel się w jakim korpo można zrobić tak ekspresową karierę w wieku 20 lat i bez studiów



A tak ogólnie wiek to nie wszystko, liczą się kompetencje, doświadczenie itd (dlatego coś mi nie pasuje aż tak młody wiek w przypadku kierownika w korpo w pracy biurowej).

[skara]

Stara baba lat 29. No cóż. Trumnę już kupiłaś?
Ale żarty na bok, idź do psychologa, twoje reakcje nie są normalne.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[archimonde]

Napisane przez Antoiineette

Podziel się w jakim korpo można zrobić tak ekspresową karierę w wieku 20 lat i bez studiów



A tak ogólnie wiek to nie wszystko, liczą się kompetencje, doświadczenie itd (dlatego coś mi nie pasuje aż tak młody wiek w przypadku kierownika w korpo w pracy biurowej).

dobre pytanie i nie dziwę się, że je zadajesz


nie jest to żadna firma krzak, ale to czym się zajmuję to akurat świeża współpraca z jakimś nowym partnerem. idzie dobrze i będzie się rozrastać, ale specyfika pracy jest taka, że sytuacja jest dynamiczna, pewne aspekty pracy są mało przewidywalne, mało stabilne. osoby powiedzmy 30+ raczej szukają czegoś stabilnego i pewnego, więc się tego nie podejmą, więc w teamie jest dużo np studentów, którym to nie przeszkadza, bo są bardzo elastyczni i na pewne rzeczy aż tak nie zwaracają uwagi jeszcze w tym wieku. główny manager to osoba koło 40, ale całe kierownictwo niżej to młode osoby


i tak jak ci pisałam - ten typ jest MEGA ogarnięty i prezentuje się poważniej niż większość moich równieśników.....

[Aelora]

Bardzo porównujesz się do innych, sama piszesz że facet jest ogarnięty, zasługuje na to stanowisko i nie zawdzięcza go żadnym koneksjom. Zapracował na to, więc jest przełożonym. Skup się na swojej pracy, żeby być zadowoloną z własnego życia i osiągnięć, inaczej zawsze będziesz czuć się gorsza wobec innych.

[magdalenaCat]

Zawsze tak się porównujesz z innymi? W jakim celu to robisz i co ci to da? Każdy ma inną ścieżkę życiową jeden jest ogarnięty w wieku 20 lat a inny nie jest w wieku 60 lat i tyle. Patrz na siebie i swoje możliwości.

[Elinkaa11]

Czyli jakby nie patrzeć i pomijając doświadczenie typ ma predyspozycje na swoje stanowisko? Z jednej strony rozumiem co przeżywasz bo jestem w podobnej sytuacji ale sama skończyłaś studia później i nie masz jeszcze wieloletniego doświadczenia, a jego sytuacja to traf jak jeden na milion. Co Ci pozostaje? Zmiana perspektywy, żeby się nim zainspirować pozytywnie a nie zazdrościć, coś się od niego nauczyć. W takim korpo to studia i tak mają mniejsze znaczenie, są dodatkiem, a sama masz to wykształcenie niepełne. Gdybyś sama pracowała w tej firmie 10 lat mając idealnie pasującą edukację to bym się zaczęła martwić... Może faktycznie psycholog będzie Ci w stanie pomóc. A i nie wiem czy 29 lat to nie wiadomo jaki wiek? nadal młoda osoba ledwo zaczynająca budować swoją karierę.

[ColourTheSmallOne]

Napisane przez Elinkaa11

W takim korpo to studia i tak mają mniejsze znaczenie, są dodatkiem, a sama masz to wykształcenie niepełne.

Licencjat to wyzsze wyksztalcenie, a nie zadne "niepelne"

[xfrida]

Napisane przez archimonde

Hej



Zanim zwyzywacie mnie od zawistnych zgorzkniałych starych bab (jak członkowie grupy facebooka, gdzie wcześniej to wstawiłam) chociaż spróbujcie spojrzeć na to z mojej perspektywy…



Mam 29 lat, pod koniec roku będzie trójka z przodu. Ostatnia dekada była dla mnie ciężka. Problemy rodzinne, zdrowotne, finansowe. Opóźniło mi to edukację. Mam tylko licencjat. Zaczęty dopiero 2 lata po liceum i zrobiony w dwa lata. Chwilę siedziałam w domu rodzinnym na utrzymaniu rodziców (nie ucząc się i nie pracując, bo byłam chora). Mam 29 lat, ale wciąż mieszkam z rodzicami, bo mnie po prostu nie stać na wynajem/kredyt hipo. Nie jestem i nigdy nie byłam w żadnym związku, więc dzieci oczywiście też jeszcze nie mam.



Miałam dość wielu pracodawców. Wiele prac nie wypaliło i to niekoniecznie z mojej winy. Wiem, jak to brzmi z boku („pewnie coś z nią nie tak”). Miałam kilka byle jakich prac na krótki moment, które źle wyglądają w CV, ale musiałam iść gdziekolwiek NA JUŻ, bo potrzebowałam pieniędzy. Miałam więcej niż jedną sytuację, gdzie pracodawca mnie oszukał - warunki pracy nie odpowiadały treści umowy i obietnicom z rekrutacji. Albo słuchałam, że „nie pasujesz mi, nic z tego nie będzie” i potem byłam zwolniona, bo „ktoś” w białych rękawiczkach podłożył mi świnię, żeby znaleźć na mnie haka… chyba nie muszę pisać, jak takie coś wpływa na samoocenę. Raz mnie wywalili, bo jako jedyna oblałam egzamin na szkoleniu wstępnym. Na studiach byłam ofiarą mobbingu ze strony wysoko postawionego profesora, przez co miałam długie załamanie nerwowe, które bardzo źle odbiło się na moim życiorysie. Przełom lat 24/25 był dla mnie ciężki. Kilkumiesięczne bezrobocie, długi, choroby, na utrzymaniu rodziców wieku 29. Czuję się jak porażka. W lutym zaczęłam pracę. Biurowa, korpo. Praca jest super. Fajny dojazd, fajni ludzie, fajne kierownictwo, ok pieniądze, robię targety, praca lekka i bezstresowa. Niby żyć nie umierać. Większość zespołu jest młodsza ode mnie, ale jest mi to obojętne.



Mój kierownik jest 9 lat młodszy ode mnie i strasznie mi to siada na psychikę. Byłam przekonana, że jest conajmniej w moim wieku przez wygląd, zachowanie etc. Byłam w szoku, jak się dowiedziałam, że 9 lat młodszy. Po maturze wyjechał na chwilę do pracy za granicę, wrócił i zaczął pracę u nas i dostał awans na kierownika. Nazwijcie mnie zgorzkniałą starą babą, ale strasznie źle się z tym czuję. Ja jestem starsza, po studiach (on w tym wieku nie może jeszcze mieć żadnego dyplomu) i nikt mnie nigdy nie awansował, a wręcz byłam zwalniana. A on se przychodzi do pierwszej pracy i cyk, kierownik. O nepotyźmie raczej nie ma mowy, bo nie pochodzi z wpływowej rodziny. I tak po prostu on jest mega inteligentny, ogarnięty i po prostu dobrze sobie radzi, przez co czuję się jak totalne zero, bo ja w jego wieku taka nie byłam, a wręcz wciąż taka nie jestem. No i fakt, że mam się słuchać typa prosto z liceum, czy tam technikum, źle się z tym czuję. Ja mam z nim dobre relacje oczywiście w pracy, ale nie poradzę, że źle się z tym czuję i aż rozważam wizytę u psychologa bo mega mi to siada na psychikę. Czuję się jak śmieć w jego towarzystwie. No i fakt, że on w wieku 21 dobrze zarabia, mieszka sam, jest samodzielny, a ja w wieku 30 ciągle z rodzicami z pensją niewiele wyższą od krajowej. Potrzebowałam się wypłakać, ot tak. Jak myślałam, że jest w moim wieku, to miał na niego wywalone i o nim nie myślałam, normalnie z nim rozmawiałam, a odkąd się dowiedziałam, że jest tak młody, to myślę o tym 24/7 i wręcz czuję się upokorzona przebywaniem w samym jego towarzystwie i nie lubię z nim gadać. Jest dla mnie miły i profesjonalny, nie jestem w stanie nic zarzucić. Ale mam takie paranoje, że pewnie prywatnie śmieje się ze mnie „że jestem stara baba na niskim stanowisku więc pewnie jestem mega tępa i nieogarnięta i mną gardzi z tego powodu”. Na serio chyba pójdę do psychologa.

Rzeczywiscie wydaje sie ze masz jakas obsesje
Podejrzewam ze ten facet ma lepsze tematy do prywatnych
rozmow niz ty i twoje stanowisko
Mi osobiscie nigdy nie przyszloby do glowy przejmowac sie wiekiem mojego przelozonego akceptuje ze rozni ludzie robia kariere w roznym tempie .o ile osoba ta traktuje mnie sprawiedliwie i z szacunkiem to naprawde jej wiek nie ma dla mnie kompetnie znaczenia

Jawisz sie jako osoba zakompleksiona i zawistna nad tym musisz popracowac i to musisz w sobie zmienić twoj wiek ma tu drugorzedne znaczenie a praktycznie wogole nie ma znaczenia

[Bruma_w_Hogsmeade]

To brzmi jak "Moja szefowa jest kobietą, jak się z tym pogodzić?!".

[hasta_la_vista]

To nie jest tak, że osoby starsze wiekiem mają wyższe stanowiska z racji samego wieku. Brzmi to jak jakaś starszyzna w społeczeństwie w jakimś konserwatywnym środowisku czy w odległej przeszłości. Przy czym o czym my tu mówimy, że ta niby starszyzna ma 29 lat...?

Facet jest dobry w tym co robi, kropka. Reszta to już dorabianie do tego teorii na siłę i puszczanie wodzy swoim kompleksom, niedowartościowaniu, obsesyjnie niezdrowemu porównywaniu się, jechaniu po sobie samej tak dla sportu. Jakby bycie kierownikiem musiało być wpisane w każdą ścieżkę zawodową, no nie wszyscy będą w swoim życiu kierownikami, dla wielu osób to nawet i lepiej, nie każdy jest materiałem na taką robotę i w tym nie ma nic urągającego. Ludzie są różni, mają różne charaktery, tyle. Świat się nie składa z samych kierowników, to byłoby bez sensu.

[Bruma_w_Hogsmeade]

Napisane przez hasta_la_vista

Facet jest dobry w tym co robi, kropka. Reszta to już dorabianie do tego teorii na siłę i puszczanie wodzy swoim kompleksom, niedowartościowaniu, obsesyjnie niezdrowemu porównywaniu się, jechaniu po sobie samej tak dla sportu.

Muszę przyznać, że to co napisałaś, jest niesłychanie naiwne

[Bruma_w_Hogsmeade]

Napisane przez archimonde

Czuję się jak śmieć w jego towarzystwie. No i fakt, że on w wieku 21 dobrze zarabia, mieszka sam, jest samodzielny, a ja w wieku 30 ciągle z rodzicami z pensją niewiele wyższą od krajowej. Potrzebowałam się wypłakać, ot tak. Jak myślałam, że jest w moim wieku, to miał na niego wywalone i o nim nie myślałam, normalnie z nim rozmawiałam, a odkąd się dowiedziałam, że jest tak młody, to myślę o tym 24/7 i wręcz czuję się upokorzona przebywaniem w samym jego towarzystwie i nie lubię z nim gadać. Jest dla mnie miły i profesjonalny, nie jestem w stanie nic zarzucić. Ale mam takie paranoje, że pewnie prywatnie śmieje się ze mnie „że jestem stara baba na niskim stanowisku więc pewnie jestem mega tępa i nieogarnięta i mną gardzi z tego powodu”. Na serio chyba pójdę do psychologa.

Przepraszam, że porównałam twój problem do mizoginii. Jak się wczytałam to dużo lepiej cię rozumiem.

Niestety tak jest, że przez kult sukcesu, zasuwania, przez seriale, w których dwudziestolatkowie wynajmują apartamenty a ich praca polega na romansowaniu w pracy, mamy kompleksy z powodu swojego nieudanego, niesamodzielnego życia.
I jak mieszkasz z rodzicami i nie jesteś w stanie się sama utrzymać (hm... na pewno nie stać cię na wynajem czegoś?), to zaczynasz się czuć jak gie przy kimś, kto jest młodszy a już dawno żyje dorosłym pełną gębą życiem.
To, że rodzice cię utrzymywali, też cię w pewnym sensie straumatyzowało, bo to jednak strasznie siada na samoocenę dorosłej, sprawnej osoby. Ale rynek pracy jest jaki jest. Po prostu obiektywnie jest ciężko, mobbing czy wyzysk są częste, praktycznie każdy ma takie doświadczenia.

Broń Boże nie idź na żadną terapię, bo to tylko sprawi, że będziesz się utwierdzać w tym problemie i w mentalności przegrywa. Raczej po prostu zastanów się, co zrobić, aby jednak awansować społecznie. Chociaż trochę.
Albo poszukaj w życiu innych wartości niż awans społeczny. Może facet?

[hasta_la_vista]

Napisane przez Bruma_w_Hogsmeade

Broń Boże nie idź na żadną terapię, bo to tylko sprawi, że będziesz się utwierdzać w tym problemie i w mentalności przegrywa. Raczej po prostu zastanów się, co zrobić, aby jednak awansować społecznie. Chociaż trochę.
Albo poszukaj w życiu innych wartości niż awans społeczny. Może facet?

To ironicznie było, prawda? Głupie pytanie, na pewno musiało być ironiczne. Po prostu to niebezpieczne, bo ktoś może nie złapać sarkazmu i zrozumieć to dosłownie.

[Minoko]

Skoro sama piszesz, że chłopak ma odpowiednie kompetencje, doświadczenie itd. to w czym problem? Serio nadmiernie cię ubodło to, że twój przełożony jest młodszy od ciebie.