Wstyd przed rozmowami z rodzicami- skutek niewłaściwego wychowania

[Ewcia11]

Witam

Zakładam ten wątek, ponieważ szukam dziewczyn, z którymi rodzice nigdy nie rozmawiali na bardziej osobiste tematy, szukam takich dziewczyn jak ja, ponieważ chciałabym się czegoś poradzić, a nikt wychowywany inaczej nie zrozumie mojego problemu.
Na swoim przykładzie- mamę interesowała tylko moja nauka, tata w ogóle nie interesował się mną. Teraz mam 19 lat i nie pamiętam żebym kiedykolwiek (oprócz okresu wczesnego dzieciństwa) usłyszała od rodziców: kocham cię, przepraszam, proszę. Rozmawiałam z rodzicami tylko na tematy związane ze szkołą, ludźmi z niej, w zasadzie że o niczym więcej. Wiem że bardzo się starali żeby mnie dobrze wychować, może myśleli że nie potrzebuję z nimi rozmawiać na bardziej osobiste tematy, a ja tego potrzebowałam.
Teraz ciężko jest mi mówić o uczuciach innym ludziom. O dziwo z rodzicami jest gorzej- nigdy nie mówię o swoich uczuciach, problemach, nawet nie oczekują chyba tego, lub nie dają tego po sobie poznać. Jeśli miałaby teraz porozmawiać z mamą np. na tematy kobiece- np. miesiączki, albo z tatą na temat poznanego chłopaka itp. to ogarnia mnie taki wstyd przez tym, że nie da się tego opisać. Domyślam się że spowodowane jest to wychowaniem. Więc nie wyobrażam sobie żebym mogła rozmawiać kiedykolwiek z rodzicami na osobiste tematy, nie dałabym rady przełamać tego wstydu.
Teraz mam problem bo muszę jeden takiego typu temat poruszyć. Gdyby znalazła się jakaś dziewczyna która ma podobną sytuację jak ja, byłabym wdzięczna bo tak jak już mówiłam muszę poradzić się w pewnej sprawie.

Buźka

[klempaa]

Napisane przez Ewcia11

Witam

Zakładam ten wątek, ponieważ szukam dziewczyn, z którymi rodzice nigdy nie rozmawiali na bardziej osobiste tematy, szukam takich dziewczyn jak ja, ponieważ chciałabym się czegoś poradzić, a nikt wychowywany inaczej nie zrozumie mojego problemu.
Na swoim przykładzie- mamę interesowała tylko moja nauka, tata w ogóle nie interesował się mną. Teraz mam 19 lat i nie pamiętam żebym kiedykolwiek (oprócz okresu wczesnego dzieciństwa) usłyszała od rodziców: kocham cię, przepraszam, proszę. Rozmawiałam z rodzicami tylko na tematy związane ze szkołą, ludźmi z niej, w zasadzie że o niczym więcej. Wiem że bardzo się starali żeby mnie dobrze wychować, może myśleli że nie potrzebuję z nimi rozmawiać na bardziej osobiste tematy, a ja tego potrzebowałam.
Teraz ciężko jest mi mówić o uczuciach innym ludziom. O dziwo z rodzicami jest gorzej- nigdy nie mówię o swoich uczuciach, problemach, nawet nie oczekują chyba tego, lub nie dają tego po sobie poznać. Jeśli miałaby teraz porozmawiać z mamą np. na tematy kobiece- np. miesiączki, albo z tatą na temat poznanego chłopaka itp. to ogarnia mnie taki wstyd przez tym, że nie da się tego opisać. Domyślam się że spowodowane jest to wychowaniem. Więc nie wyobrażam sobie żebym mogła rozmawiać kiedykolwiek z rodzicami na osobiste tematy, nie dałabym rady przełamać tego wstydu.
Teraz mam problem bo muszę jeden takiego typu temat poruszyć. Gdyby znalazła się jakaś dziewczyna która ma podobną sytuację jak ja, byłabym wdzięczna bo tak jak już mówiłam muszę poradzić się w pewnej sprawie.

Buźka

U mnie było bardzo podobnie + inne mniejsze i większe patologie.
Mi pomogła terapia. Z rodzicami dalej nie rozmawiam, ale z innymi ludźmi owszem, no i udało mi się stworzyć normalny, zdrowy związek w którym rozmów również i na trudne tematy nie brakuje.

[Marioza]

U mnie również takich bardzo intymnych rozmów brakowało... I tak jak u Ciebie, autorko, z rodzicami rozmawiałam na zupełnie obojętne tematy typu szkoła, znajomi, bieżące sprawy. Tych rozmów, właściwego wsparcia cholernie mi brakowało i mogę powiedzieć, że brakuje mi do tej pory. Wiem, że dla własnego dobra, nie o wszystkim mogłam moim rodzicom powiedzieć, bo znam ich stosunek do pewnych spraw i wiem, jak taka rozmowa by się skończyła. Nawet teraz, gdy nie mieszkam z nimi, gdy "jestem na swoim" nasze relacje są mało intymne, tzn. mówię im o tym, co uznam za stosowne ... Nie wydaje mi się jednak, aby te dość obojętne relacje z rodzicami jakkolwiek rzutowały na moje relacje z innymi ludźmi...

[Glodomorek]

Doskonale cie rozumiem, ale... dlaczego uważasz że musisz z nimi na taki temat porozmawiać? Może da się tego uniknąć rozmawiając z innymi osobami? Podejrzewam że rodzice nie są zainteresowani twoimi uczuciami. Dla nich one nie istnieją Albo są równie ważne co zeszłoroczny śnieg.
Moja mama jedyne co powiedziała to spytała czy wiem gdzie leżą podpaski Do tej pory nic się nie zmieniło.
A jaki masz problem? Może pomożemy.

[tipsiara]

Dobrze że dostrzegłaś w czym tkwi problem, przynajmniej Ty nie popełnisz takiego błędu wobec swoich dzieci.

[Ewcia11]

Mi się jednak wydaje, że moi rodzice (a przynajmniej mama) również wstydzą się rozmawiać ze mną na takie tematy. Rodzice mojej mamy byli ciągle zapracowani i wiem że nie pomagali jej w nauce, dlatego moja mama tak bardzo się na tym aspekcie w moim życiu skupiła, a przez przypadek ominęła kwestię rozmowy.

Terapie rozpoczynam w lutym, ale chcą tą trudną sprawę "załatwić" jak najszybciej.

Mój problem jest spory. Ponad rok temu potrzebowałam pieniędzy, na nic uczciwego, bo m.in na zakup prezentacji maturalnej. A że u mnie było ciężko z pieniędzmi pomyślałam o moim złotym łańcuszku i złotych kolczykach. Sprzedałam u jubilera. Po jakimś czasie sprzedałam bodajże dwa złote pierścionki, które dostałam od babci, tzn. ona je nosiła w czasach młodości. Na dodatek najgorsze jest jedno- po pewnym czasie mama coś mówiła o swoim pierścionku, który dostała na 18-stke od swoich rodziców, opisała go jak wygląda. I przypomniałam sobie, że sprzedałam go... Myślałam, że to jest ten od mojej babci, jakbym wiedziała że to mojej mamy, to nigdy bym go nie sprzedała. Płakać mi się chce jak o tym pomyślę. Mamie i nikomu nic nie powiedziałam, mojej mamie aż nie mogę sobie wyobrazić jakby było przykro.
Chcę jej o tym powiedzieć- co będzie to będzie. Muszę powiedzieć.
Teraz zmieniłam swoje nastawienie do wielu spraw, nie mogę sobie wybaczyć tego co zrobiłam, że w ogóle na jakąś głupotę to poszło. Nie chce się bronić, usprawiedliwiać swojego zachowania, ale kilka miesięcy temu dowiedziałam się że choruję na Chorobą afektywną- dwubiegunową. Gdy nasiliła się to trudno było nie zauważyć, że podczas takiego prawie euforycznego nastroju wydaje dużo pieniędzy na jakieś bzdury- ubrania, słodycze i kupuje tego bardzo dużo, a dopiero po pewnym czasie pukam się w głowe, dziwiąc się co ja zrobiłam i po co mi to. Takie coś mogło się też zdarzyć gdy sprzedawałam tą biżuterię, bo dosżło do tego że pieniądze z niej przeznaczałam na jakieś głupoty. Moja mama nic nie wie o mojej chorobie.
Chcę jej powiedzieć o tej biżuterii, wiem że załamie się, że nie ma już jej pierścionka. A ja nawet nie ma szasn żeby go odzyskała bo pewnie poszedł na stopienie.
Myślałam o tym żeby teraz gdy pojadę do domu na Święta (studiuje gdzie indziej) wyjaśnić tą sprawę. Z racji tego że jest mi ogromnie wstyd za siebie, to jeszcze tak jak mówie wstydze się rozmawiać z mama na taki temat. Myślałam o tym, żeby napisać list, włożyć pieniądze za tamten pierscionek (choć wiem że to nic nie da, ale chcę chociaż zwrócić pieniądze, bo nic więcej nie mogę zrobić), zostawić to mamie i pojechać z powrotem na studia. Następnym razem spotkałybyśmy się jakoś w połowie lutego, gdy będą ferie. A i tak przez telefon rozmawiamy z 2 razy w tygodniu. Co zrobić wg. was? Napisać list czy porozmawiać, mimo że nie będe potrafiła spojrzyć mamie w oczy i wykrztusić tego że sprzedałam jej pamiątke? Pomóżcie proszę.

[klempaa]

Napisane przez Ewcia11

Mi się jednak wydaje, że moi rodzice (a przynajmniej mama) również wstydzą się rozmawiać ze mną na takie tematy. Rodzice mojej mamy byli ciągle zapracowani i wiem że nie pomagali jej w nauce, dlatego moja mama tak bardzo się na tym aspekcie w moim życiu skupiła, a przez przypadek ominęła kwestię rozmowy.

Terapie rozpoczynam w lutym, ale chcą tą trudną sprawę "załatwić" jak najszybciej.

Mój problem jest spory. Ponad rok temu potrzebowałam pieniędzy, na nic uczciwego, bo m.in na zakup prezentacji maturalnej. A że u mnie było ciężko z pieniędzmi pomyślałam o moim złotym łańcuszku i złotych kolczykach. Sprzedałam u jubilera. Po jakimś czasie sprzedałam bodajże dwa złote pierścionki, które dostałam od babci, tzn. ona je nosiła w czasach młodości. Na dodatek najgorsze jest jedno- po pewnym czasie mama coś mówiła o swoim pierścionku, który dostała na 18-stke od swoich rodziców, opisała go jak wygląda. I przypomniałam sobie, że sprzedałam go... Myślałam, że to jest ten od mojej babci, jakbym wiedziała że to mojej mamy, to nigdy bym go nie sprzedała. Płakać mi się chce jak o tym pomyślę. Mamie i nikomu nic nie powiedziałam, mojej mamie aż nie mogę sobie wyobrazić jakby było przykro.
Chcę jej o tym powiedzieć- co będzie to będzie. Muszę powiedzieć.
Teraz zmieniłam swoje nastawienie do wielu spraw, nie mogę sobie wybaczyć tego co zrobiłam, że w ogóle na jakąś głupotę to poszło. Nie chce się bronić, usprawiedliwiać swojego zachowania, ale kilka miesięcy temu dowiedziałam się że choruję na Chorobą afektywną- dwubiegunową. Gdy nasiliła się to trudno było nie zauważyć, że podczas takiego prawie euforycznego nastroju wydaje dużo pieniędzy na jakieś bzdury- ubrania, słodycze i kupuje tego bardzo dużo, a dopiero po pewnym czasie pukam się w głowe, dziwiąc się co ja zrobiłam i po co mi to. Takie coś mogło się też zdarzyć gdy sprzedawałam tą biżuterię, bo dosżło do tego że pieniądze z niej przeznaczałam na jakieś głupoty. Moja mama nic nie wie o mojej chorobie.
Chcę jej powiedzieć o tej biżuterii, wiem że załamie się, że nie ma już jej pierścionka. A ja nawet nie ma szasn żeby go odzyskała bo pewnie poszedł na stopienie.
Myślałam o tym żeby teraz gdy pojadę do domu na Święta (studiuje gdzie indziej) wyjaśnić tą sprawę. Z racji tego że jest mi ogromnie wstyd za siebie, to jeszcze tak jak mówie wstydze się rozmawiać z mama na taki temat. Myślałam o tym, żeby napisać list, włożyć pieniądze za tamten pierscionek (choć wiem że to nic nie da, ale chcę chociaż zwrócić pieniądze, bo nic więcej nie mogę zrobić), zostawić to mamie i pojechać z powrotem na studia. Następnym razem spotkałybyśmy się jakoś w połowie lutego, gdy będą ferie. A i tak przez telefon rozmawiamy z 2 razy w tygodniu. Co zrobić wg. was? Napisać list czy porozmawiać, mimo że nie będe potrafiła spojrzyć mamie w oczy i wykrztusić tego że sprzedałam jej pamiątke? Pomóżcie proszę.

No cóż, wg mnie jedyna uczciwa i dorosła opcja, to pogadac w cztery oczy.

[3asiex]

Napisane przez Ewcia11

Mi się jednak wydaje, że moi rodzice (a przynajmniej mama) również wstydzą się rozmawiać ze mną na takie tematy. Rodzice mojej mamy byli ciągle zapracowani i wiem że nie pomagali jej w nauce, dlatego moja mama tak bardzo się na tym aspekcie w moim życiu skupiła, a przez przypadek ominęła kwestię rozmowy.

Terapie rozpoczynam w lutym, ale chcą tą trudną sprawę "załatwić" jak najszybciej.

Mój problem jest spory. Ponad rok temu potrzebowałam pieniędzy, na nic uczciwego, bo m.in na zakup prezentacji maturalnej. A że u mnie było ciężko z pieniędzmi pomyślałam o moim złotym łańcuszku i złotych kolczykach. Sprzedałam u jubilera. Po jakimś czasie sprzedałam bodajże dwa złote pierścionki, które dostałam od babci, tzn. ona je nosiła w czasach młodości. Na dodatek najgorsze jest jedno- po pewnym czasie mama coś mówiła o swoim pierścionku, który dostała na 18-stke od swoich rodziców, opisała go jak wygląda. I przypomniałam sobie, że sprzedałam go... Myślałam, że to jest ten od mojej babci, jakbym wiedziała że to mojej mamy, to nigdy bym go nie sprzedała. Płakać mi się chce jak o tym pomyślę. Mamie i nikomu nic nie powiedziałam, mojej mamie aż nie mogę sobie wyobrazić jakby było przykro.
Chcę jej o tym powiedzieć- co będzie to będzie. Muszę powiedzieć.
Teraz zmieniłam swoje nastawienie do wielu spraw, nie mogę sobie wybaczyć tego co zrobiłam, że w ogóle na jakąś głupotę to poszło. Nie chce się bronić, usprawiedliwiać swojego zachowania, ale kilka miesięcy temu dowiedziałam się że choruję na Chorobą afektywną- dwubiegunową. Gdy nasiliła się to trudno było nie zauważyć, że podczas takiego prawie euforycznego nastroju wydaje dużo pieniędzy na jakieś bzdury- ubrania, słodycze i kupuje tego bardzo dużo, a dopiero po pewnym czasie pukam się w głowe, dziwiąc się co ja zrobiłam i po co mi to. Takie coś mogło się też zdarzyć gdy sprzedawałam tą biżuterię, bo dosżło do tego że pieniądze z niej przeznaczałam na jakieś głupoty. Moja mama nic nie wie o mojej chorobie.
Chcę jej powiedzieć o tej biżuterii, wiem że załamie się, że nie ma już jej pierścionka. A ja nawet nie ma szasn żeby go odzyskała bo pewnie poszedł na stopienie.
Myślałam o tym żeby teraz gdy pojadę do domu na Święta (studiuje gdzie indziej) wyjaśnić tą sprawę. Z racji tego że jest mi ogromnie wstyd za siebie, to jeszcze tak jak mówie wstydze się rozmawiać z mama na taki temat. Myślałam o tym, żeby napisać list, włożyć pieniądze za tamten pierscionek (choć wiem że to nic nie da, ale chcę chociaż zwrócić pieniądze, bo nic więcej nie mogę zrobić), zostawić to mamie i pojechać z powrotem na studia. Następnym razem spotkałybyśmy się jakoś w połowie lutego, gdy będą ferie. A i tak przez telefon rozmawiamy z 2 razy w tygodniu. Co zrobić wg. was? Napisać list czy porozmawiać, mimo że nie będe potrafiła spojrzyć mamie w oczy i wykrztusić tego że sprzedałam jej pamiątke? Pomóżcie proszę.

Jak to ona nie wie?

[klempaa]

Napisane przez 3asiex

Jak to ona nie wie?

ja w tym nic dziwnego nie widzę (w sytuacji rodzinnej, o której mowi autorka); moi rodzice dowiedzieli się, ze mam depresje, biorę leki i chodzę na terapię po jakichs 3 latach od kiedy dowiedziałam się ja nie czułam potrzeby mowienia im o tym.

[karoo30]

Napisane przez Glodomorek

Doskonale cie rozumiem, ale... dlaczego uważasz że musisz z nimi na taki temat porozmawiać? Może da się tego uniknąć rozmawiając z innymi osobami? Podejrzewam że rodzice nie są zainteresowani twoimi uczuciami. Dla nich one nie istnieją Albo są równie ważne co zeszłoroczny śnieg.
Moja mama jedyne co powiedziała to spytała czy wiem gdzie leżą podpaski Do tej pory nic się nie zmieniło.
A jaki masz problem? Może pomożemy.

Serio?! wspolczuje w takim razie, bo moi rodzice od zawsze mowili jak mnie kochaja, jak siebie nawzajem kochaja itd. Zawsze czulam,ze jak swiat sie moj zawali to tylko oni tak naprawde mnie zrozumieja i wespra. Nie wyobrazam sobie nie miec w nich wsparcia a od mamy jedyne co to uslyszec : wiesz gdzie leza podpaski...szok

[3asiex]

Napisane przez klempaa

ja w tym nic dziwnego nie widzę (w sytuacji rodzinnej, o której mowi autorka); moi rodzice dowiedzieli się, ze mam depresje, biorę leki i chodzę na terapię po jakichs 3 latach od kiedy dowiedziałam się ja nie czułam potrzeby mowienia im o tym.

Ja z rodzicami też za dobrego kontaktu nie mam ale nie widzę powodu dla którego miałabym im czegoś nie oznajmiać. Ale to indywidualna sprawa każdego.

[Ivi 1988]

Tez nie mialam nigdy z wlasna mama dobrego kontaktu. Tylko szkola i szkola i nic innego nie istanialo jako temat do rozmowy.
Nikt nie jest idealny, stalo sie, sprzedalas pierscionek. Dobrze,ze rozumiesz swoj blad. Nie wiedzialas,ze jest on Twojej mamy..
Mozesz powiedziec, przeprosic.

Wiesz, mysle,ze jest duzo dziewczyn tak jak Ty i ja,ktore tez nie maja idealnych rodzicow, takich jak z reklam.. I nie wiem,jaka jest tego przyczyna. Moja mama ciagle sie usprawiedliwia tym,ze jej mama byla dla niej taka sama. I tyle.

Po prostu pewne rzeczy trzeba zaakceptowac. Nic nie zmienisz. Do tanga trzeba dwojga.

Moze sprobuj porozmawiac z nimi? Najwyzej nic sie nie zmieni.
Postaraj sie po prostu tym tak bardzo nie przejmowac. Nie wszystko zalezy od nas..

Osobiscie nawet nie probuje z moja mama, gdyz jest ona naprawde wyjatkowo niemila i butna osoba.

[jagoda1881]

Też mam podobny problem. Z rodzicami rozmawiam głównie o "pogodzie", co tam w szkole i jakie oceny. A mi brakuje wsparcia, tego żeby sie przytulić i wiedzieć , że mnie kochaja - banalne to jest.
Nie umiem rozmawiać o swoim facecie, o planach na przyszłość, tylko błahostki. . . .
W sumie to łapie mnie deperacha, bo oprócz rodziców nie mam nikogo, a jeszcze nie umiemy rozmawiać. . .

[mariamarysienka]

nie martw się, jak widać jest sporo dziewczyn, które nie mają świetnego kontaktu z rodzicami sama z mamą nigdy nie rozmawiałam na żaden temat osobisty typu: mamo, mam problemy z chłopakiem, z przyjaciółką, ogólnie jej nie mówię o swoich problemach, przyczyna jest długa i skomplikowana, nie będę o niej pisać. z tatą natomiast traktujemy się jak kumple.
z tymże ja jestem trochę nieczuła i twarda i nie odczuwam braku kontaktu z rodzicami, bo mają takie charaktery (szczególnie mama) że nawet nie miałabym ochoty być z nimi strasznie blisko. może dla niektórych to jest mega dziwne, ale takie są moje relacje z rodzicami.

a z mamą niestety musisz pogadać w cztery oczy żeby zabrzmieć dorosło. zresztą, kiedy zobaczy że naprawdę widzisz swój błąd (bo z tego co tutaj piszesz na to wygląda), to nie będzie się długo wściekać.

[Ann1994]

No ja mam problem podobny...
Mam chłopaka od dwóch lat, a chyba przez rok ukrywałam się z nim, nie zapraszałam go do domu, bo wstydziłam się, że mam chłopaka. Tzn. kochałam go, ale nie byłam w stanie mówić o tym rodzicom. (W ogóle potem były masakryczne kłótnie, gdy się dowiedzieli przez jakies pół roku....)Wiem, że to nienormalne.. Ale miałam wrazenie, że oni nie zrozumieją tego, że ja mogę kogoś darzyć uczuciem innym niż takim do rodziny. No i jak się potem okazało, miałam rację - nie rozumieli.

Tak jak Autorkę, moją mamę interesowała tylko moja nauka i sytuacja w szkole, ojciec nie interesował sie niczym. Nie wiem czemu mówię w czasie przeszłym, ale mniejsza o to. Tak jest nadal. Oni myślą swoje - że ja się tylko uczę, edukacja i te sprawy, a ja tak naprawdę mam rozterki związane z siostrą (z którą nie odzywam się ponad rok - wątek na wizażu jest), z koleżankami, z kolegami, myślę o swoim chłopaku no i o szkole rzeczywiście też. Ale poza tym ostatnim, MOJE tematy nie istnieją. Oni prawie nic nie wiedzą. Pewnie dlatego, że im nie mówię. A ja im nie mówię, bo chyba oni mnie nie nauczyli..

U mnie rodzicie nie okazują sobie w ogóle miłości, a mi nie pamietam, żeby ktokolwiek z rodziny w ciągu wielu lat powiedział "kocham Cie". W sumie poza kłótniami, to w mojej rodzinie nie ma żadnych emocji. Każdy zyje dla siebie. Na święta nie dajemy sobie prezentów, nie składamy życzeń sobie nawzajem, tylko dziadek jako najstarszy dzieli się ze wszystkimi po kolei opłatkiem (od najstarszego do najmłodszego koniecznie! śmieszne..). Nawet nie stwarzamy sytuacji, żeby tą więź pogłębić. Na urodziny, gdy kończyłam 17 lat, to pierwszy raz odkąd pamiętam tata złożył mi życzenia i widziałam po nim ,że był skrępowany.. Własny tata!

Teraz już mi nie jest źle, przyzwyczaiłam się, że nie obchodzimy pewnych świąt tak jak jest to w tradycji, że nie okazujemy sobie uczuć..

[Ivi 1988]

Napisane przez mariamarysienka

nie odczuwam braku kontaktu z rodzicami, bo mają takie charaktery (szczególnie mama) że nawet nie miałabym ochoty być z nimi strasznie blisko. może dla niektórych to jest mega dziwne, ale takie są moje relacje z rodzicami.

U mnie podobnie..

[fankapsychiatrii]

Napisane przez klempaa

ja w tym nic dziwnego nie widzę (w sytuacji rodzinnej, o której mowi autorka); moi rodzice dowiedzieli się, ze mam depresje, biorę leki i chodzę na terapię po jakichs 3 latach od kiedy dowiedziałam się ja nie czułam potrzeby mowienia im o tym.

Pewnie raczej 'nie chce wiedzieć' bo przeciętnie inteligentne otoczenie zauważa zmiany zachowania i o ile depresje (póki ktos je i nie zalega w łóżku) może uważać z lenistwo (oj nawet jakby płakał to chyba też mu powiedzą rozpieszczony albo udaja że nie widzą ;pewnie ma gorszy dzień) to naprzemienne zmiany nastroju widać już nieźle tylko nikomu się nie chce nic z tym zrobić...bo wymagałoby to przede wszystkim zainteresowania tematem i skonfrontowania sie z faktem ze trzeba iśc do psychiatry/psychologa

[klempaa]

Napisane przez 3asiex

Ja z rodzicami też za dobrego kontaktu nie mam ale nie widzę powodu dla którego miałabym im czegoś nie oznajmiać. Ale to indywidualna sprawa każdego.

no ja nie widziałam powodu, dla którego miałabym im o tym powiedziec dowiedzieli się w zasadzie przypadkiem, a nie dlatego, ze nagle poczułam chęć poinformowania moich rodziców ze mam depresję

Napisane przez fankapsychiatrii

Pewnie raczej 'nie chce wiedzieć' bo przeciętnie inteligentne otoczenie zauważa zmiany zachowania i o ile depresje (póki ktos je i nie zalega w łóżku) może uważać z lenistwo (oj nawet jakby płakał to chyba też mu powiedzą rozpieszczony albo udaja że nie widzą ;pewnie ma gorszy dzień) to naprzemienne zmiany nastroju widać już nieźle tylko nikomu się nie chce nic z tym zrobić...bo wymagałoby to przede wszystkim zainteresowania tematem i skonfrontowania sie z faktem ze trzeba iśc do psychiatry/psychologa

Wiesz, ja zalegałam w łóżku, tygodniami nie wychodziłam, nie chodziłam do szkoły, przestałam jeść itd itp. Gdyby nie przyjaciel - juz by mnie nie było. I dlatego fakt - nie chcieli wiedzieć i już. Ale mówię - ja tez im mówic nie chciałam.
Dlatego nie dziwi mnie sytuacja Autorki.

Co nie zmienia faktu, ze postąpiła bardzo niedobrze i powinna o tym mamie powiedzieć jak dorosła.
W zasadzie - ja od dość długiego czasu własnie staram się w stosunku do moich rodziców zachowywac na tyle dorosle, jak tylko mogę (chocbym miała na to naprawde wiele wysiłku poświęcic). Jakos mi to poprawia samopoczucie

[fankapsychiatrii]

Jak juz tego pierscionka nie nosi od jakiegos czasu i nawet nie wie czy go ma to chyba nie bedzie taka strata

[klempaa]

Napisane przez fankapsychiatrii

Jak juz tego pierscionka nie nosi od jakiegos czasu i nawet nie wie czy go ma to chyba nie bedzie taka strata

Nie powinno mieć to najmniejszego znaczenia.
Autorka sprzedała cos, co nie było jej. Co jak widać, ma dla jej mamy wartość sentymentalną. A nawet jakby nie miało - to nie było własnością Autorki.
Co gorsza, nie sprzedała tego pierścionka, bo nie miała na chleb, tylko po to, zeby kupic prezentację maturalną.
A takie zachowanie jest karygodne.
Na miejscu mamy/gdyby ktokolwiek mi cos takiego zrobił dostałabym szału.

[kroolewna_z_drewna]

U mnie było również podobnie. Mój ojciec przez wiele lat pracował za granicą, zajmowała się nami mama. Kiedy tylko przyjeżdżał to swoją uwagę głownie skupiał na mojej najstarszej siostrze, która od zawsze, po dzień dzisiejszy jest jego oczkiem w głowie. Przez to zawsze miałam odczucie, ze muszę z nią konkurować, ale nigdy nie udawało mi się jej dorównać. Przez to w dzieciństwie zaczęłam mówić rodzicom to, co chcą usłyszeć- że wszystko jest ok, dobrze sobie wszędzie radzę itp.
Z rodzicami nie rozmawiałam o swoich prawdziwych odczuciach (może czasami z mamą, ale bywało to naprawdę niezwykle rzadko) przez co dziś ciężko przychodzi mi mówienie o nich do kogokolwiek

[mercer]

Uważam, że czas najwyższy spiąć się i powiedzieć mamie prawdę. Prędzej czy później będziesz musiała to zrobić, pomysł z listem byłby ok, ale i tak lepiej powiedzieć to szczerze. Chociaż to nie będzie łatwe, ale niestety musimy ponosić odpowiedzialność za swoje czyny.

Napisane przez karoo30

Serio?! wspolczuje w takim razie, bo moi rodzice od zawsze mowili jak mnie kochaja, jak siebie nawzajem kochaja itd. Zawsze czulam,ze jak swiat sie moj zawali to tylko oni tak naprawde mnie zrozumieja i wespra. Nie wyobrazam sobie nie miec w nich wsparcia a od mamy jedyne co to uslyszec : wiesz gdzie leza podpaski...szok

Super dla Ciebie, ale myślę, że to, że się tym podzieliłaś tutaj nie pomoże nikomu

[Glodomorek]

Napisane przez karoo30

Serio?! wspolczuje w takim razie, bo moi rodzice od zawsze mowili jak mnie kochaja, jak siebie nawzajem kochaja itd. Zawsze czulam,ze jak swiat sie moj zawali to tylko oni tak naprawde mnie zrozumieja i wespra. Nie wyobrazam sobie nie miec w nich wsparcia a od mamy jedyne co to uslyszec : wiesz gdzie leza podpaski...szok

Jak sama siebie kochać nie będziesz to nikt nie będzie. Da radę wyjść na ludzi, mieć szczęśliwy związek i wspaniałe dziecko, które codziennie słyszy, że jest kochane itp. Jak moich rodziców nawet wnuczka nie odmieniła to już na cuda nie liczę
Nie wyobrażam sobie mówić im np. o chorobie jeśli jestem dorosła i sama sobie leki kupuję.

Napisane przez Ann1994

U mnie rodzicie nie okazują sobie w ogóle miłości, a mi nie pamietam, żeby ktokolwiek z rodziny w ciągu wielu lat powiedział "kocham Cie". W sumie poza kłótniami, to w mojej rodzinie nie ma żadnych emocji. Każdy zyje dla siebie. Na święta nie dajemy sobie prezentów, nie składamy życzeń sobie nawzajem, tylko dziadek jako najstarszy dzieli się ze wszystkimi po kolei opłatkiem (od najstarszego do najmłodszego koniecznie! śmieszne..). Nawet nie stwarzamy sytuacji, żeby tą więź pogłębić.

To chyba tak lepiej niż sztuczne uśmiechy, wymuszone życzenia i obgadywanie za plecami?

Ewcia11 zrobiłaś źle biorąc tą biżuterię mamy i ją sprzedając. Pomijam fakt co to za prezentacja była skoro można kupić za 30-50zł całkiem przyzwoitą a ty "musiałaś" sprzedać 2 pierścionki? Od września dało radę odłożyć taką kwotę. I czemu nie mogłaś jej przygotować sama? No ale to nie moja sprawa. Rodzice nie rodzice, nie swoich rzeczy nie miałaś prawa zabrać, powinnaś powiedzieć i ponieść tego konsekwencje np. zwrot pieniędzy, strata zaufania. Łatwe to nie będzie z takimi rodzicami.

[adziorek1990]

Mam podobny problem. Nigdy nie rozmawiałam z nimi na "intymne" tematy i nigdy tego robić nie będę. Po prostu nie umiem się przed nimi otworzyć (przed nikim w sumie) może za wyjątkiem 1 czy 2 osób.
Mnie nawet peszą podstawowe pytania rodziców odnośnie tego czy mam jakiegoś faceta, czy z kimś się spotykam etc. Unikam takich rozmów jak ognia.

[idetamgdzieide]

A ja generalnie nie rozumiem, po co ta przedmowa o kiepskich kontaktach z rodzicami i braku intymnych rozmów, skoro po pierwsze, pieniądze pożyczyłaś na zakup prezentacji maturalnej, którą powinnaś była zrobić sama, po drugie - sprzedałaś, dość bezmyślnie, biżuterię z domu należącą do Twojej mamy. Po trzecie, czy chorobę zdiagnozował lekarz czy zrobiłaś to sama, jak wiele osób?

Jak dla mnie, to kontakty z rodzicami i ich poziom intymności nie mają tu nic do rzeczy - zrobiłaś głupotę i chyba każdy rodzic, nawet taki, z którym dziecko ma wspaniały kontakt, by się o taką sprawę wkurzył, a kwestia, czy ktoś z Tobą rozmawiał na temat miesiączki i chłopaków jest osobną sprawą i zupełnie niezwiązaną z Twoim aktualnym problemem. Wstyd przed rodzicami, jaki powinnaś czuć a propos tej sytuacji, chyba raczej powinien wynikać z tego, co zrobiłaś, a nie z wychowania itp. itd. Jakiekolwiek by ono nie było, sytuacja jest "wstydliwa", bo zawsze niekomfortowo jest się przyznawać do głupich błędów, które się zrobiło.

O biżuterii powiedz i przeproś - mamie pewnie będzie przykro, prawdopodobnie będzie wściekła, ale kiedyś jej przejdzie. A Ty przyznasz się do błędu, nie będzie Cię dręczyć sumienie i może nie zrobisz podobnej głupoty w przyszłości.

[viva91]

Napisane przez Ewcia11

Teraz mam 19 lat i nie pamiętam żebym kiedykolwiek (oprócz okresu wczesnego dzieciństwa) usłyszała od rodziców: kocham cię, przepraszam, proszę. Rozmawiałam z rodzicami tylko na tematy związane ze szkołą, ludźmi z niej, w zasadzie że o niczym więcej.

nawet nie wiesz ile jest takich osób jak ty i ja również się do nich zaliczam. wiem że u mnie w domu nawet wstyd mi było powiedzieć "przepraszam" gdy chciałam otworzyć szafkę przy którejś ktoś stał. po prostu nie używało się takich słów. ostatnie "kocham cię" od mamy usłyszałam jak siadałam jej jako dziecko w piątki na kolanach, pytałam się czy mnie kocha - po to aby "wprowadzić ją w nastrój" żeby w sobotę przy sprzątaniu nie wydzierała się na mnie że źle sprzątam dom...

Napisane przez tipsiara

Dobrze że dostrzegłaś w czym tkwi problem, przynajmniej Ty nie popełnisz takiego błędu wobec swoich dzieci.

i ja też sobie to obiecuję. rozmowa, rozmowa i jeszcze raz rozmowa. rodzicowi przecież jest łatwiej zacząć konwersację na takie tematy, więc to do niego należy pierwszy krok.

Napisane przez jagoda1881

Nie umiem rozmawiać o swoim facecie, o planach na przyszłość, tylko błahostki. . . .

to tak jak ja. i podobnie jak inna wypowiadająca się tu Wizażanka zawsze ukrywałam przed rodzicami fakt że mam chłopaka. nigdy o tym nie rozmawialiśmy i czułam że chłopak to będzie coć, na co nie zareagują pozytywnie.
tak samo przyszłość - wstydzę się swoich planów i z rodzicami się nimi nie dzielę.

Napisane przez Ann1994

U mnie rodzicie nie okazują sobie w ogóle miłości, a mi nie pamietam, żeby ktokolwiek z rodziny w ciągu wielu lat powiedział "kocham Cie". W sumie poza kłótniami, to w mojej rodzinie nie ma żadnych emocji. Każdy zyje dla siebie. Na święta nie dajemy sobie prezentów, nie składamy życzeń sobie nawzajem

u mnie tak było. od kilku lat zauważam lekką poprawę. ba, był rok gdzie istnienie mojej rodziny wisiało na włosku. najlepszym prezentem jaki dostałam pod choinkę było wzajemne obdarowywanie się prezentami przez rodziców. nigdy nie widziałam żeby dawali sobie prezenty i wtedy prawie się popłakałam ze szczęścia.
życzenia urodzinowe co kilka lat też mi złożą, opłatiem też się dzielimy składając sobie życzenia, jest trochę nieswojo ale z roku na rok coraz swobodniej.

Napisane przez Glodomorek

Pomijam fakt co to za prezentacja była skoro można kupić za 30-50zł całkiem przyzwoitą a ty "musiałaś" sprzedać 2 pierścionki?

napisała że kwota poszła między innymi na prezentację.

[wika82]

Trzeba się po prostu przełamać i porozmawiać szczerze. Na początku będzie trudno, ale warto.

[klempaa]

Napisane przez wika82

Trzeba się po prostu przełamać i porozmawiać szczerze. Na początku będzie trudno, ale warto.

Mówisz o rozmowie nt. pierscionka czy ogolnie o rozmowach z rodzicami?

[viva91]

Napisane przez idetamgdzieide

kwestia, czy ktoś z Tobą rozmawiał na temat miesiączki i chłopaków jest osobną sprawą i zupełnie niezwiązaną z Twoim aktualnym problemem

nie zgadzam się.
autorce trudno będzie przeprowadzić rozmowę "przyznaniową" nie tylko dlatego że zrobiła głupotę, ale dlatego że nigdy takiej rozmowy nie prowadziła ponieważ rodzice nie starali się utrzymać z nią dobrego kontaktu emocjonalnego, nie zwracali uwagi na ważność podobnych rozmów i sami ich nie przeprowadzali.

po prostu autorka jest z rodziny w której na tematy osobiste się nie rozmawia. doskonale to rozumiem bo u mnie jest to samo - mam dużo zajęć na uczelni, nie wyrabiam się, mam zły humor bo ktoś jest wobec mnie opryskliwy - nie powiem o tym rodzicom bo nigdy im o czymś takim nie mówiłam i oni mnie o coś takiego nie pytali, sami na podobne tematy nie rozmawiali. pogadać można było o: jakie masz oceny/kiedy masz wolne/jakie przeceny są w sklepach/kiedy leci powtórka serialu. i tyle. a rozmowa o serialu to nie to samo co rozmowa o przyznaniu się do zawłaszczenia i sprzedania jakiejś rzeczy.

i jeszcze jedno: autorka nie widziała że pierścionek należy do jej mamy. i pracę owszem, powinna sama napisać, ale ludzie wiele "powinni" i dlatego popełnianie błędów jest rzeczą ludzką.

[wika82]

Napisane przez klempaa

Mówisz o rozmowie nt. pierscionka czy ogolnie o rozmowach z rodzicami?

O jednym i drugim.
Autorka powinna poruszyć sprawę pierścionka, bo inaczej będzie ją to dręczyć, a co do innych - jeśli zależy jej na lepszym kontakcie z rodzicami, to warto chociaż spróbować rozmawiać o sprawach ważnych dla siebie.